Place de Briançon, 14.000 m au nord-nord-est de la Ville, 1889 (?), 1891-1892. 2265 m alt. Situé sur un replat au pied du Pic Jaune, dans le flanc est du col frontalier des Acles (2212 m) ; très proche de la frontière. Place de rassemblement pour une compagnie (± 100 hommes) affectés à la surveillance du col susnommé et à l'observation en territoire ennemi depuis les cimes voisines. La position se présente sous la forme d'un baraquement de montagne implanté au plus près de la frontière pour en assurer la surveillance, et, au besoin, pour servir de base de départ. Les baraques en maçonnerie ordinaire, au nombre de dix, sont réparties en deux groupes. Le groupe de droite (en regardant dans le sens de l'accès), qui utilise le replat naturel au pied des falaises du sommet de Charra (2844 m), est constitué de trois baraques pouvant accueillir 40 hommes chacune, une baraque pour les officiers et des latrines. Un peu à l'écart, soigneusement implanté à contrepente, se trouve un abri enterré. Le groupe de gauche, quant à lui, est étagé dans la pente sous le Pic Jaune. Il comprend, à l'étage supérieur, deux baraques alignées avec le poste dont une servait de manutention et l'on peut y voir les restes du four à pain de 50 rations. Les dernières baraques se trouvent en contrebas, incrustées dans la pente, et là encore alignées selon les courbes de niveau. Nous découvrons successivement un petit magasin à poudres, une écurie pour quatre mulets, et enfin une grande baraque très dégradée. Les deux groupes sont séparés par un ruisseau, lequel est issu d'une source située à quelques dizaines de mètres des chambrées. Cette source alimente une fontaine, puis un lavoir, tous deux placés le long du cours d'eau, et enfin un abreuvoir construit à proximité de l'écurie. Afin de mettre l'ouvrage à l'abri d'une surprise, particulièrement à craindre étant donné la proximité de la frontière, un poste est édifié en 1904, dans l'alignement de la manutention. Il s'agit d'un blockhaus rectangulaire en maçonnerie renforcée par de forts tirants métalliques, à trois niveaux dont un sous-sol. L'étage comporte deux bretèches en béton disposées selon une diagonale et pourvues de créneaux de fusillade ; d'ailleurs, seul l'étage était percé de créneaux. Le toit, plat, est constitué par une charpente en bois, sur laquelle prend place un lit de planches recouvertes de tôles supportant une mince couverture de terre. Enfin, il convient de mentionner la présence d'un observatoire en maçonnerie au sommet même du Pic Jaune, observatoire qui surveille les accès au col des Acles. L'accès à la position se faisait par un bon chemin muletier depuis Plampinet, lequel chemin emprunte un passage pittoresque dans les gorges de la Cleida. Depuis l'ouvrage partent deux sentiers, l'un mène aux Rocher de Barrabas (2648 m), l'autre au col de la Grande Hoche (2642 m), deux sommets bénéficiant de vues plongeantes sur le versant italien et la région de Bardonècchia ; des abris rudimentaires y sont édifiés. Dans les années 1930, la position est soigneusement entretenue. Quelques centaines de mètres au sud du groupe de baraques de droite, sous une barre rocheuse, une position défensive est aménagée. Elle comprend un abri alpin (Mle Adrian), des blocs bétonnées pour arme automatique (désignés « pilules briançonnaises» par les alpins, appellation due à la forme circulaire de la dalle de ciel et à sa spécificité de la chefferie de Briançon, bien qu'on en trouve un peu partout sur la frontière italienne), et nombres d'emplacements en pierres sèches. L'entrée des gorges de la Cleida est verrouillée par un blockhaus en béton armé. C'est ainsi que l'ouvrage connaît son baptême du feu en juin 1940, mais c'est une autre histoire… Aujourd'hui (08/2006), l'ouvrage a bien triste allure : les baraques sont dépourvues de toitures, leurs murs ne tiennent plus guère, les avalanches réduisent les vestiges au fil des hivers ; le poste est fendu sur toute sa hauteur selon sa grande médiane. Cette fissure, déjà bien prononcée dans sa partie haute, va finir par causer l'effondrement de l'édifice. L'accès à la position est libre, mais la prudence la plus élémentaire recommande de ne pas entrer dans le poste. La position est accessible par un excellent sentier (une variante du GR5) et mérite assurément la ballade de par le charme de ses paysages. Notons enfin que le poste est parfois mentionnée sous le nom de "blockhaus du col de la Chaux-d'Acle".
Festung von Briançon, 14.000 m im Nord-Nord-Osten der Stadt, 1889 (?), 1891-1892. 2265 M ü M. Gelegen auf einer Verebnung am Fuß des Pic Jaune, im Osthang des Grenzpasses Acles (2212 m); sehr nahe der Grenze. Sammelplatz für eine Kompanie (± 100 Mann), eingesetzt zur Überwachung des besagten Passes und zur Beobachtung im feindlichen Territorium von den benachbarten Gipfeln aus. Die Position präsentiert sich in Form einer Gebirgsunterkunft, die möglichst nahe an der Grenze angelegt wurde, um deren Überwachung zu gewährleisten und gegebenenfalls als Ausgangsbasis zu dienen. Die Baracken aus gewöhnlichem Mauerwerk, zehn an der Zahl, sind in zwei Gruppen aufgeteilt. Die rechte Gruppe (in Zugangsrichtung gesehen), die die natürliche Verebnung am Fuß der Felswände des Gipfels Charra (2844 m) nutzt, besteht aus drei Baracken für je 40 Mann, einer Baracke für Offiziere und Latrinen. Etwas abseits, sorgfältig im Gegenhang angelegt, befindet sich ein eingegrabener Unterstand. Die linke Gruppe ihrerseits ist am Hang unter dem Pic Jaune gestaffelt. Sie umfasst auf der oberen Ebene zwei Baracken, die mit dem Posten ausgerichtet sind, von denen eine als Magazin diente und man kann dort die Überreste des Brotbackofens für 50 Rationen sehen. Die letzten Baracken befinden sich weiter unten, in den Hang eingelassen und wiederum entlang der Höhenlinien ausgerichtet. Wir entdecken nacheinander ein kleines Pulvermagazin, einen Stall für vier Maultiere und schließlich eine große, sehr heruntergekommene Baracke. Die beiden Gruppen werden durch einen Bach getrennt, der aus einer Quelle entspringt, die sich einige Dutzend Meter von den Schlafräumen entfernt befindet. Diese Quelle speist einen Brunnen, dann einen Waschplatz, beide entlang des Wasserlaufs platziert, und schließlich eine in der Nähe des Stalls gebaute Tränke. Um die Anlage vor einem Überraschungsangriff zu schützen, besonders zu befürchten angesichts der Grenznähe, wurde 1904 ein Posten errichtet, in der Flucht des Magazins. Es handelt sich um einen rechteckigen Blockhaus aus Mauerwerk, verstärkt durch starke Metallanker, mit drei Ebenen, davon ein Keller. Die Etage weist zwei Betonausleger auf, die diagonal angeordnet und mit Gewehrscharten versehen sind; übrigens war nur die Etage mit Scharten durchbrochen. Das flache Dach besteht aus einer Holzkonstruktion, auf der ein Brettbett liegt, bedeckt mit Blechen, die eine dünne Erdschicht tragen. Schließlich ist die Anwesenheit eines gemauerten Observatoriums auf dem Gipfel des Pic Jaune zu erwähnen, eines Observatoriums, das die Zugänge zum Acles-Pass überwacht. Der Zugang zur Position erfolgte über einen guten Maultierpfad von Plampinet aus, welcher Pfad eine malerische Passage durch die Schluchten der Cleida nimmt. Von der Anlage aus gehen zwei Wege ab, einer führt zum Rocher de Barrabas (2648 m), der andere zum Col de la Grande Hoche (2642 m), zwei Gipfel mit überragenden Aussichten auf die italienische Seite und die Region von Bardonècchia; dort sind primitive Unterstände errichtet. In den 1930er Jahren wird die Position sorgfältig instand gehalten. Einige hundert Meter südlich der rechten Barackengruppe, unter einer Felsbarre, wird eine defensive Stellung eingerichtet. Sie umfasst einen Gebirgsunterstand (Mle Adrian), betonierte Blöcke für automatische Waffen (von den Gebirgsjägern als «Briançonnaiser Pillen» bezeichnet, Bezeichnung aufgrund der kreisförmigen Form der Deckenplatte und ihrer Besonderheit in der Kommandantur Briançon, obwohl man sie überall an der italienischen Grenze findet), und zahlreiche Stellungen aus Trockenmauern. Der Eingang der Cleida-Schluchten wird durch einen Stahlbeton-Blockhaus gesperrt. So erlebt die Anlage ihre Feuertaufe im Juni 1940, aber das ist eine andere Geschichte… Heute (08/2006) macht die Anlage einen traurigen Eindruck: die Baracken sind dachlos, ihre Wände halten kaum noch stand, Lawinen reduzieren die Überreste im Laufe der Winter; der Posten ist über seine gesamte Höhe entlang seiner großen Mittellinie gespalten. Dieser Riss, bereits im oberen Teil deutlich ausgeprägt, wird schließlich den Einsturz des Gebäudes verursachen. Der Zugang zur Position ist frei, aber die elementarste Vorsicht rät davon ab, den Posten zu betreten. Die Position ist über einen ausgezeichneten Weg (eine Variante des GR5) erreichbar und verdient sicherlich den Spaziergang aufgrund des Charmes ihrer Landschaften. Beachten wir schließlich, dass der Posten manchmal unter dem Namen "Blockhaus des Col de la Chaux-d'Acle" erwähnt wird.
Vesting van Briançon, 14.000 m ten noord-noord-oosten van de Stad, 1889 (?), 1891-1892. 2265 m/alt. Gelegen op een terras aan de voet van de Pic Jaune, in de oostflank van de grenspas Acles (2212 m); zeer dicht bij de grens. Verzamelplaats voor een compagnie (± 100 man) toegewezen aan de bewaking van de genoemde pas en aan de observatie in vijandelijk gebied vanaf de naburige toppen. De positie presenteert zich in de vorm van een bergbarakkenkamp aangelegd zo dicht mogelijk bij de grens om het toezicht ervan te verzekeren, en, indien nodig, om als uitvalsbasis te dienen. De barakken in gewoon metselwerk, tien in aantal, zijn verdeeld in twee groepen. De rechtergroep (in de richting van de toegang kijkend), die het natuurlijke terras aan de voet van de rotswanden van de top Charra (2844 m) gebruikt, bestaat uit drie barakken voor 40 man elk, een barak voor de officieren en latrinen. Een beetje afgezonderd, zorgvuldig in tegenhelling aangelegd, bevindt zich een ingegraven schuilplaats. De linkergroep, voor haar part, is getrapt in de helling onder de Pic Jaune. Ze omvat, op het bovenste niveau, twee barakken uitgelijnd met de post waarvan een diende als magazijn en men kan er de resten zien van de broodoven voor 50 rantsoenen. De laatste barakken bevinden zich lager, ingewerkt in de helling, en opnieuw uitgelijnd volgens de hoogtelijnen. We ontdekken achtereenvolgens een klein kruitmagazijn, een stal voor vier muildieren, en ten slotte een grote, zeer vervallen barak. De twee groepen worden gescheiden door een beekje, dat ontspringt uit een bron gelegen op enkele tientallen meters van de slaapzalen. Deze bron voedt een fontein, dan een wasplaats, beide geplaatst langs de waterloop, en ten slotte een drinkbak gebouwd in de nabijheid van de stal. Om het werk te beschermen tegen een verrassing, bijzonder te vrezen gezien de nabijheid van de grens, werd in 1904 een post opgericht, in het verlengde van het magazijn. Het betreft een rechthoekig blokhuis in metselwerk versterkt door sterke metalen stangen, met drie niveaus waaronder een kelder. De verdieping bevat twee betonnen uitkragingen diagonaal geplaatst en voorzien van geweerschietgaten; trouwens, alleen de verdieping was doorboord met schietgaten. Het platte dak bestaat uit een houten gebint, waarop een bed van planken ligt bedekt met platen die een dunne aardelaag dragen. Ten slotte dient de aanwezigheid van een observatorium in metselwerk op de top zelf van de Pic Jaune vermeld te worden, observatorium dat de toegangen tot de Acles-pas bewaakt. De toegang tot de positie gebeurde via een goed muilezelpad vanaf Plampinet, welk pad een pittoresk traject door de kloven van de Cleida neemt. Vanaf het werk vertrekken twee paden, het ene leidt naar de Rocher de Barrabas (2648 m), het andere naar de col de la Grande Hoche (2642 m), twee toppen met uitkijkend zicht op de Italiaanse zijde en de regio van Bardonècchia; primitieve schuilplaatsen zijn daar gebouwd. In de jaren 1930 wordt de positie zorgvuldig onderhouden. Enkele honderden meters ten zuiden van de rechter barakkengroep, onder een rotsrichel, wordt een defensieve positie ingericht. Ze omvat een alpiene schuilplaats (Mle Adrian), betonnen blokken voor automatische wapens (aangeduid als «Briançonnaise pillen» door de alpijnen, benaming vanwege de cirkelvormige vorm van de dakplaat en haar specificiteit van het commando Briançon, hoewel men ze overal aan de Italiaanse grens vindt), en talrijke stellingen in droge stenen. De ingang van de Cleida-kloven wordt afgesloten door een gewapend betonnen blokhuis. Zo kent het werk zijn vuurdoop in juni 1940, maar dat is een ander verhaal… Vandaag (08/2006) heeft het werk een treurig aanzien: de barakken zijn ontdaan van daken, hun muren houden nauwelijks meer stand, lawines verminderen de overblijfselen in de loop van de winters; de post is over zijn volledige hoogte gespleten volgens zijn grote mediaan. Deze scheur, reeds goed uitgesproken in zijn hoge deel, zal uiteindelijk de instorting van het gebouw veroorzaken. De toegang tot de positie is vrij, maar de meest elementaire voorzichtigheid raadt aan niet binnen te gaan in de post. De positie is bereikbaar via een uitstekend pad (een variant van de GR5) en verdient zeker de wandeling vanwege de charme van zijn landschappen. Merken we ten slotte op dat de post soms vermeld wordt onder de naam "blokhuis van de col de la Chaux-d'Acle".
Fortress of Briançon, 14.000 m to the north-north-east of the Town, 1889 (?), 1891-1892. 2265 m alt. Located on a ledge at the foot of Pic Jaune, on the east flank of the border pass of Acles (2212 m); very close to the border. Assembly place for a company (± 100 men) assigned to the surveillance of the aforementioned pass and to observation in enemy territory from the neighboring peaks. The position presents itself in the form of a mountain barracks camp established as close as possible to the border to ensure its surveillance, and, if needed, to serve as a starting base. The barracks in ordinary masonry, ten in number, are divided into two groups. The right group (looking in the direction of access), which uses the natural ledge at the foot of the cliffs of the summit Charra (2844 m), consists of three barracks able to accommodate 40 men each, one barracks for officers and latrines. A bit apart, carefully established in counterslope, is found a buried shelter. The left group, for its part, is tiered on the slope under Pic Jaune. It comprises, on the upper level, two barracks aligned with the post one of which served as a store and one can see there the remains of the bread oven for 50 rations. The last barracks are found lower down, embedded in the slope, and again aligned according to the contour lines. We discover successively a small powder magazine, a stable for four mules, and finally a large, very degraded barracks. The two groups are separated by a stream, which issues from a spring located a few tens of meters from the dormitories. This spring feeds a fountain, then a washhouse, both placed along the watercourse, and finally a watering trough built near the stable. In order to protect the work from a surprise, particularly to be feared given the proximity of the border, a post was built in 1904, in alignment with the store. It is a rectangular blockhouse in masonry reinforced by strong metal ties, with three levels including a basement. The floor features two concrete machicolations arranged along a diagonal and provided with rifle loopholes; moreover, only the floor was pierced with loopholes. The flat roof consists of a wooden framework, on which is placed a bed of boards covered with sheets supporting a thin covering of earth. Finally, it is appropriate to mention the presence of an observatory in masonry at the very summit of Pic Jaune, an observatory that monitors the accesses to the Acles pass. Access to the position was by a good mule track from Plampinet, which track takes a picturesque passage through the gorges of Cleida. From the work depart two paths, one leads to Rocher de Barrabas (2648 m), the other to the col de la Grande Hoche (2642 m), two summits benefiting from plunging views on the Italian side and the region of Bardonècchia; rudimentary shelters are built there. In the 1930s, the position is carefully maintained. A few hundred meters south of the right barracks group, under a rocky bar, a defensive position is arranged. It includes an alpine shelter (Mle Adrian), concrete blocks for automatic weapon (designated "Briançonnais pills" by the alpine troops, name due to the circular form of the roof slab and its specificity to the Briançon command, although they are found a bit everywhere on the Italian border), and numbers of emplacements in dry stones. The entrance of the Cleida gorges is locked by a reinforced concrete blockhouse. Thus the work knows its baptism of fire in June 1940, but that is another story… Today (08/2006), the work has a very sad appearance: the barracks are devoid of roofs, their walls hardly hold anymore, avalanches reduce the remains over the winters; the post is split over its entire height along its great median. This crack, already well pronounced in its high part, will end up causing the collapse of the edifice. Access to the position is free, but the most elementary prudence recommends not entering the post. The position is accessible by an excellent trail (a variant of the GR5) and certainly deserves the walk due to the charm of its landscapes. Let us note finally that the post is sometimes mentioned under the name of "blockhouse of the col de la Chaux-d'Acle".
Pevnost Briançon, 14.000 m na severo-severovýchod od Města, 1889 (?), 1891-1892. 2265 m alt. Ležící na terase u úpatí Pic Jaune, ve východním svahu hraničního průsmyku Acles (2212 m); velmi blízko hranice. Shromaždiště pro rotu (± 100 mužů) přidělených k dozoru nad zmíněným průsmykem a k pozorování na nepřátelském území z přilehlých vrcholů. Pozice se prezentuje v podobě horské ubikace zřízené co nejblíže hranici, aby zajistila její dohled, a v případě potřeby sloužila jako výchozí základna. Baráky z obyčejného zdiva, deset počtem, jsou rozděleny do dvou skupin. Pravá skupina (při pohledu ve směru přístupu), která využívá přirozenou terasu u úpatí útesů vrcholu Charra (2844 m), se skládá ze tří baráků ubytujících 40 mužů každý, jednoho baráku pro důstojníky a latrín. Trochu stranou, pečlivě zřízený v protisvahu, se nachází zapuštěný úkryt. Levá skupina, pro svou část, je rozvrstvena na svahu pod Pic Jaune. Zahrnuje, na horní úrovni, dva baráky seřazené s postem, z nichž jeden sloužil jako sklad a lze tam vidět zbytky chlebové pece pro 50 dávek. Poslední baráky se nacházejí níže, vsazeny do svahu, a opět seřazeny podle vrstevnic. Objevujeme postupně malý prachový sklad, stáj pro čtyři mezky, a konečně velký, velmi zchátralý barák. Dvě skupiny jsou odděleny potůčkem, který vytéká z pramene nacházejícího se několik desítek metrů od ložnic. Tento pramen napájí fontánu, pak prádelnu, obě umístěné podél vodního toku, a konečně napaječku postavenou v blízkosti stáje. Aby bylo dílo uchráněno před překvapením, zvláště obávaným vzhledem k blízkosti hranice, byl v roce 1904 vystavěn post, v linii se skladem. Jedná se o obdélný blokhaus zdivem vyztužený silnými kovovými táhly, o třech úrovních včetně suterénu. Patro obsahuje dva betonové výstupky uspořádané diagonálně a opatřené střílnami; ostatně, pouze patro bylo prostříleno střílnami. Plochá střecha se skládá z dřevěné konstrukce, na které je umístěno lože prken pokrytých plechy nesoucími tenkou zemní vrstvu. Konečně, je vhodné zmínit přítomnost observatoře ve zdivu na samém vrcholu Pic Jaune, observatoře, která střeží přístupy k průsmyku Acles. Přístup k pozici se dějil po dobré mulí stezce od Plampinetu, která stezka zabírá malebnou pasáž v soutěskách Cleidy. Od díla odcházejí dvě stezky, jedna vede k Rocher de Barrabas (2648 m), druhá k průsmyku Grande Hoche (2642 m), dva vrcholy těšící se svislým výhledům na italský svah a region Bardonècchia; jsou tam vystavěny primitivní úkryty. Ve 30. letech 20. století je pozice pečlivě udržována. Několik set metrů jižně od skupiny pravých baráků, pod skalním práhem, je zřízena obranná pozice. Zahrnuje alpský úkryt (vzor Adrian), betonové bloky pro automatickou zbraň (označované jako «briançonnské pilulky» alpinisty, pojmenování díky kruhovému tvaru stropní desky a její specifičnosti velitelství Briançon, ačkoli je nalezneme trochu všude na italské hranici), a četná postavení z suchého kamene. Vstup do soutěsek Cleidy je uzamčen železobetonovým blokhausem. Tak zažívá dílo svou křest ohněm v červnu 1940, ale to je jiný příběh… Dnes (08/2006) má dílo velmi smutnou podobu: baráky jsou zbaveny střech, jejich zdi již téměř nedrží, laviny redukují pozůstatky v průběhu zim; post je rozpolen po celé své výšce podél své velké střednice. Tato trhlina, již dobře vyjádřená ve své horní části, skončí zřícením stavby. Přístup k pozici je volný, ale nejzákladnější opatrnost doporučuje nevstupovat do postu. Pozice je přístupná výbornou stezkou (varianta GR5) a jistě si zaslouží procházku díky kouzlu svých krajin. Poznamenejme konečně, že post je někdy zmiňován pod jménem "blokhaus průsmyku Chaux-d'Acle".
Cité dans : Zitiert in : Geciteerd in: Cited in: Citováno v: Sapey (batterie du)