Saint-Michel (fort de)[s60][49.175244 N, 5.414258 E]

Camp retranché de Verdun, nord-est de la ville, 1875-1877. 351 m/alt. 23 pièces, 160 hommes. Dénommé fort Rouyer. Une des six redoutes dites "de la panique". Pentagone irrégulier, à gorge rentrante et relativement compact, le fort de Saint-Michel voit ses fronts de tête et de gorge assez rapprochés. L’entrée s’ouvre en fond de fossé, dans l’angle droit de la courtine de gorge, dans l’axe d’une rampe descendant des glacis. Le petit casernement occupe une partie de ce fond de courtine. Pour défendre l’entrée, la courtine et le fossé vers le saillant I, un seul coffre a été aménagé à droite de la courtine. La défense de la gorge vers le saillant V ne pouvait dès lors s’effectuer qu’à l’aide d’un canon placé à barbette au-dessus du flanc gauche de cette courtine. Rarissimes sont ainsi les défenses asymétriques. Le seul, plan des dessous que nous ayons pu consulter indique pour ce coffre une double cloison, comme si on avait voulu en assurer la bonne ventilation. Sur place (04/1998 et 12/2001), nous n’en avons rien décelé. L’entrée est pourvue de chicanes mises place pendant la première guerre. Dès que l’on se trouve dans le tunnel de l’entrée, un ressaut de la voûte montre encore les traces de la devise locale "S’ensevelir sous les ruines du fort plutôt que de se rendre". Dans ce même tunnel, une galerie non revêtue descend en forte pente vers le réseau 17 réputé s’étendre sur 720 mètres. C’est probablement le plus dangereux auquel nous nous sommes frottés ; très peu de temps d’ailleurs car la raison l’a emporté sur la curiosité. La rue du rempart emprunte, du saillant I au saillant V, quatre passages enracinés et longe, outre celles rattachées à ces passages, cinq traverses-abris toutes, sauf une, enrobées. Chacun de ces passages enracinés donne sur un ou plusieurs locaux qui devaient, au moins pour partie, suppléer à l’absence de magasin à poudre. Ces passages sont systématiquement pourvus de chicanes avec créneau et goulotte. Le passage n° 2 possède une trappe dans le sol, trappe donnant accès à une jolie citerne ayant la forme d’un vaste cylindre couché. Les façades des deux ailerons (saillants II et III) sont en partie effondrées, tandis que la caponnière double où étaient stockées des munitions, a explosé sous l’impact d’un obus allemand le 8 mai 1916. Après la bataille de Verdun, une cloche Pamart à deux créneaux fut installée sur ses glacis, sertie dans un bloc de béton avec un créneau pour effectuer du tir indirect, probablement avec un fusil à tromblon. Quatre batteries annexes se situaient à proximité, mais nous ignorons ce qu’il en subsiste. Elles étaient désignées, selon la numérotation de 1912 : 7-6, 7-7, 7-8 et 7-9, les deux premières à la gauche du fort, les deux suivantes à sa droite. Le fort est à l’abandon et, fin juillet 2008, il n’avait pas encore son entrée murée, mais au rythme où ces obturations ont cours depuis juin, cela ne saurait tarder. Voir aussi camp retranché de Verdun.

Befestigtes Lager Verdun, nordöstlich der Stadt, 1875–1877. 351 m ü. M. 23 Geschütze, 160 Mann. Genannt Fort Rouyer. Eine der sechs sogenannten „Panikschanzen“. Die Kopf- und Schluchtfronten des Fort Saint-Michel, ein unregelmäßiges Fünfeck mit einspringender Schlucht und relativ kompakt, liegen recht nah beieinander. Der Eingang öffnet sich am Grund des Grabens, in der rechten Ecke der Schluchtkurtine, auf einer Linie mit einer Rampe, die vom Glacis herabführt. Die kleinen Kasernen nehmen einen Teil dieses unteren Teils der Kurtine ein. Zur Verteidigung des Eingangs, der Kurtine und des Grabens in Richtung Frontbogen I wurde rechts von der Kurtine eine einzige Kassette errichtet. Die Verteidigung der Schlucht in Richtung des Vorsprungs V konnte daher nur mithilfe einer Barbette-Kanone über der linken Flanke dieser Kurtine erfolgen. Asymmetrische Verteidigungsanlagen sind daher äußerst selten. Der einzige Plan der Unterseite, den wir einsehen konnten, deutet auf eine doppelte Trennwand dieses Gewölbes hin, als ob man damit eine gute Belüftung hätte gewährleisten wollen. Vor Ort (04/1998 und 12/2001) konnten wir nichts entdecken. Der Eingang ist mit Leitblechen aus dem Ersten Weltkrieg ausgestattet. Sobald man den Eingangstunnel betritt, sind auf einer Projektion des Gewölbes noch Spuren des lokalen Mottos zu sehen: „Begrabe dich lieber unter den Ruinen des Forts, als dich zu ergeben“. In diesem Tunnel führt ein ungemauerter Stollen steil hinab zum Netz 17, das sich angeblich über 720 Meter erstreckt. Dies ist wahrscheinlich der gefährlichste, den wir je gesehen haben; zudem hatten wir sehr wenig Zeit, da die Vernunft über die Neugier siegte. Die Wallstraße führt von Frontbogen I bis Frontbogen V durch vier gegrabene Gänge und verläuft neben den an diese Gänge angeschlossenen fünf Schutzübergängen, von denen alle bis auf einen bedeckt sind. Jeder dieser gegrabenen Gänge führt zu einem oder mehreren Räumen, die zumindest teilweise das Fehlen eines Pulvermagazins kompensieren sollten. Diese Gänge sind systematisch mit Schikanen mit Zinnen und Rutschen versehen. Gang Nr. 2 verfügt über eine Falltür im Boden, die Zugang zu einer hübschen Zisterne in Form eines großen, liegenden Zylinders bietet. Die Fassaden der beiden Flügel (Frontbogen II und III) sind teilweise eingestürzt, während die Doppelkaponne, in der Munition gelagert wurde, am 8. Mai 1916 durch den Einschlag einer deutschen Granate explodierte. Nach der Schlacht um Verdun wurde auf dem Glacis eine Pamart-Glocke mit zwei Zinnen installiert, die in einen Betonblock mit einer Zinne für indirektes Feuer, wahrscheinlich mit einem Donnerbüchsengewehr, eingelassen war. In der Nähe befanden sich vier Nebenbatterien, von denen jedoch nicht bekannt ist, was davon übrig geblieben ist. Sie wurden gemäß der Nummerierung von 1912 wie folgt bezeichnet: 7-6, 7-7, 7-8 und 7-9, die ersten beiden links vom Fort, die nächsten beiden rechts. Das Fort ist verlassen, und Ende Juli 2008 war der Eingang noch nicht zugemauert. Angesichts der seit Juni andauernden Schließungen dürfte dies jedoch bald der Fall sein. Siehe auch das verschanzte Lager von Verdun.

Versterkt kamp van Verdun, ten noordoosten van de stad, 1875-1877. 351 m/alt. 23 kanonnen, 160 manschappen. Fort Rouyer genoemd. Een van de zes zogenaamde "paniekredoutes". Een onregelmatige vijfhoek met een inspringende kloof en relatief compacte fronten van Fort Saint-Michel, de kop en de klooffronten, liggen vrij dicht bij elkaar. De ingang opent aan de voet van de gracht, in de rechterhoek van het kloofgordijn, in lijn met een helling die afdaalt vanaf het glacis. De kleine barakken beslaan een deel van deze voet van het gordijn. Om de ingang, het gordijn en de gracht richting Salient I te verdedigen, werd rechts van het gordijn een enkele kist gebouwd. De verdediging van de kloof richting saillant V kon daarom alleen worden uitgevoerd met behulp van een kanon dat boven de linkerflank van deze ringmuur was geplaatst. Asymmetrische verdedigingswerken zijn daarom uiterst zeldzaam. De enige plattegrond van de onderkant die we konden raadplegen, wijst op een dubbele scheidingswand voor dit gewelf, alsof het de bedoeling was geweest om voor een goede ventilatie te zorgen. Ter plaatse (04/1998 en 12/2001) hebben we niets aangetroffen. De ingang is voorzien van schotten die tijdens de Eerste Wereldoorlog zijn geplaatst. Zodra je in de ingangstunnel bent, vertoont een projectie van het gewelf nog steeds de sporen van het lokale motto "Begraaf je liever onder de ruïnes van het fort dan je over te geven". In dezelfde tunnel daalt een ongevoerde galerij steil af naar netwerk 17, dat naar verluidt 720 meter lang is. Dit is waarschijnlijk de gevaarlijkste die we zijn tegengekomen; bovendien was er weinig tijd, omdat de rede het won van de nieuwsgierigheid. De walstraat omvat, van saillant I tot saillant V, vier gewortelde gangen en loopt langs, naast de gangen die aan deze gangen vastzitten, vijf oversteekplaatsen met schuilkelders, die alle, op één na, bedekt zijn. Elk van deze gewortelde gangen leidt naar een of meer panden die, ten minste gedeeltelijk, bedoeld waren om de afwezigheid van een kruitmagazijn te compenseren. Deze gangen zijn systematisch voorzien van chicanes met kantelen en glijbanen. Doorgang nr. 2 heeft een valluik in de grond, een valluik dat toegang geeft tot een mooie cisterne in de vorm van een grote, liggende cilinder. De gevels van de twee vleugels (salient II en III) zijn gedeeltelijk ingestort, terwijl de dubbele caponnière waar munitie werd opgeslagen, explodeerde onder de inslag van een Duitse granaat op 8 mei 1916. Na de Slag bij Verdun werd op het glacis een Pamart-klok met twee kantelen geïnstalleerd, gevat in een betonblok met een kantelen voor indirect vuur, waarschijnlijk met een donderbusgeweer. Er bevonden zich vier bijgebouwen in de buurt, maar we weten niet wat er nog van over is. Ze werden volgens de nummering uit 1912 aangeduid als 7-6, 7-7, 7-8 en 7-9, de eerste twee aan de linkerkant van het fort, de volgende twee aan de rechterkant. Het fort is verlaten en eind juli 2008 was de ingang nog niet dichtgemetseld, maar gezien het tempo waarin deze sluitingen sinds juni zijn uitgevoerd, zal dat niet lang meer duren. Zie ook het verschanste kamp van Befestigtes Lager Verdun, nordöstlich der Stadt, 1875–1877. 351 m ü. M. 23 Geschütze, 160 Mann. Genannt Fort Rouyer. Eine der sechs sogenannten „Panikschanzen“. Die Kopf- und Schluchtfronten des Fort Saint-Michel, ein unregelmäßiges Fünfeck mit einspringender Schlucht und relativ kompakt, liegen recht nah beieinander. Der Eingang öffnet sich am Grund des Grabens, in der rechten Ecke der Schluchtkurtine, auf einer Linie mit einer Rampe, die vom Glacis herabführt. Die kleinen Kasernen nehmen einen Teil dieses unteren Teils der Kurtine ein. Zur Verteidigung des Eingangs, der Kurtine und des Grabens in Richtung Frontbogen I wurde rechts von der Kurtine eine einzige Kassette errichtet. Die Verteidigung der Schlucht in Richtung des Vorsprungs V konnte daher nur mithilfe einer Barbette-Kanone über der linken Flanke dieser Kurtine erfolgen. Asymmetrische Verteidigungsanlagen sind daher äußerst selten. Der einzige Plan der Unterseite, den wir einsehen konnten, deutet auf eine doppelte Trennwand dieses Gewölbes hin, als ob man damit eine gute Belüftung hätte gewährleisten wollen. Vor Ort (04/1998 und 12/2001) konnten wir nichts entdecken. Der Eingang ist mit Leitblechen aus dem Ersten Weltkrieg ausgestattet. Sobald man den Eingangstunnel betritt, sind auf einer Projektion des Gewölbes noch Spuren des lokalen Mottos zu sehen: „Begrabe dich lieber unter den Ruinen des Forts, als dich zu ergeben“. In diesem Tunnel führt ein ungemauerter Stollen steil hinab zum Netz 17, das sich angeblich über 720 Meter erstreckt. Dies ist wahrscheinlich der gefährlichste, den wir je gesehen haben; zudem hatten wir sehr wenig Zeit, da die Vernunft über die Neugier siegte. Die Wallstraße führt von Frontbogen I bis Frontbogen V durch vier gegrabene Gänge und verläuft neben den an diese Gänge angeschlossenen fünf Schutzübergängen, von denen alle bis auf einen bedeckt sind. Jeder dieser gegrabenen Gänge führt zu einem oder mehreren Räumen, die zumindest teilweise das Fehlen eines Pulvermagazins kompensieren sollten. Diese Gänge sind systematisch mit Schikanen mit Zinnen und Rutschen versehen. Gang Nr. 2 verfügt über eine Falltür im Boden, die Zugang zu einer hübschen Zisterne in Form eines großen, liegenden Zylinders bietet. Die Fassaden der beiden Flügel (Frontbogen II und III) sind teilweise eingestürzt, während die Doppelkaponne, in der Munition gelagert wurde, am 8. Mai 1916 durch den Einschlag einer deutschen Granate explodierte. Nach der Schlacht um Verdun wurde auf dem Glacis eine Pamart-Glocke mit zwei Zinnen installiert, die in einen Betonblock mit einer Zinne für indirektes Feuer, wahrscheinlich mit einem Donnerbüchsengewehr, eingelassen war. In der Nähe befanden sich vier Nebenbatterien, von denen jedoch nicht bekannt ist, was davon übrig geblieben ist. Sie wurden gemäß der Nummerierung von 1912 wie folgt bezeichnet: 7-6, 7-7, 7-8 und 7-9, die ersten beiden links vom Fort, die nächsten beiden rechts. Das Fort ist verlassen, und Ende Juli 2008 war der Eingang noch nicht zugemauert. Angesichts der seit Juni andauernden Schließungen dürfte dies jedoch bald der Fall sein. Siehe auch das verschanzte Lager von Verdun.

Verdun fortified camp, northeast of the city, 1875-1877. 351 m/alt. 23 guns, 160 men. Called Fort Rouyer. One of the six so-called "panic redoubts." An irregular pentagon with a re-entrant gorge and relatively compact, the head and gorge fronts of Fort Saint-Michel are quite close together. The entrance opens at the bottom of the ditch, in the right corner of the gorge curtain, in line with a ramp descending from the glacis. The small barracks occupy part of this bottom of the curtain. To defend the entrance, the curtain, and the ditch towards Salient I, a single coffer was built to the right of the curtain. The defense of the gorge towards salient V could therefore only be carried out using a cannon placed barbette above the left flank of this curtain wall. Asymmetrical defenses are therefore extremely rare. The only plan of the underside that we were able to consult indicates a double partition for this vault, as if the intention had been to ensure good ventilation. On site (04/1998 and 12/2001), we did not detect anything. The entrance is equipped with baffles put in place during the First World War. As soon as you are in the entrance tunnel, a projection of the vault still shows the traces of the local motto "Bury yourself under the ruins of the fort rather than surrender". In this same tunnel, an unlined gallery descends steeply towards network 17, reputed to extend over 720 meters. This is probably the most dangerous one we encountered; very little time, moreover, because reason prevailed over curiosity. The rampart street takes, from salient I to salient V, four rooted passages and runs alongside, in addition to those attached to these passages, five shelter-crossings, all except one of which are coated. Each of these rooted passages leads to one or more premises which were, at least in part, to compensate for the absence of a powder magazine. These passages are systematically provided with chicanes with crenellations and chutes. Passage No. 2 has a trapdoor in the ground, a trapdoor giving access to a pretty cistern in the shape of a large, lying cylinder. The facades of the two wings (salients II and III) are partly collapsed, while the double caponier where ammunition was stored exploded under the impact of a German shell on May 8, 1916. After the Battle of Verdun, a Pamart cloche with two crenellations was installed on its glacis, set in a concrete block with a crenellation for indirect fire, probably with a blunderbuss rifle. Four annex batteries were located nearby, but we do not know what remains of them. They were designated, according to the 1912 numbering: 7-6, 7-7, 7-8 and 7-9, the first two on the left of the fort, the next two on its right. The fort is abandoned and, at the end of July 2008, its entrance was not yet walled up, but at the rate at which these closures have been carried out since June, this will not be long. See also the entrenched camp of Verdun.

Opevněný tábor Verdun, severovýchodně od města, 1875-1877. 351 m/nadmořská výška. 23 děl, 160 mužů. Nazývaný Fort Rouyer. Jedna ze šesti tzv. „panických redut“. Nepravidelný pětiúhelník s vracející se roklí a relativně kompaktní, čelní a průčelní strana rokle Fort Saint-Michel jsou poměrně blízko sebe. Vchod se otevírá na dně příkopu, v pravém rohu kurtiny rokle, v linii s rampou sestupující z mírného svahu. Malá kasárna zabírají část této spodní části kurtiny. K obraně vchodu, kurtiny a příkopu směrem k výběžku I byla napravo od kurtiny postavena jediná kazeta. Obrana rokle směrem k výběžku V proto mohla být provedena pouze pomocí děla umístěného s barbetou nad levým křídlem této kurtiny. Asymetrická obrana je proto extrémně vzácná. Jediný plán spodní strany, který jsme si mohli prohlédnout, naznačuje dvojitou přepážku této klenby, jako by záměrem bylo zajistit dobré větrání. Na místě (04/1998 a 12/2001) jsme nic nenašli. Vchod je vybaven přepážkami instalovanými během první světové války. Jakmile se ocitnete ve vstupním tunelu, projekce klenby stále ukazuje stopy místního motta „Pohřbít se pod ruinami pevnosti, místo aby se vzdal“. V témže tunelu klesá strmě neobložená galerie směrem k síti 17, která se údajně táhne přes 720 metrů. Toto je pravděpodobně nejnebezpečnější, na kterou jsme narazili; navíc velmi krátce, protože rozum zvítězil nad zvědavostí. Ulice valu vede od výběžku I k výběžku V čtyřmi zakořeněnými chodbami a vede podél, kromě těch, které jsou k těmto chodbám připojeny, pět krytých přechodů, z nichž všechny kromě jednoho jsou zakryté. Každá z těchto zakořeněných chodeb vede do jedné nebo více budov, které měly alespoň částečně kompenzovat absenci střelnice. Tyto chodby jsou systematicky opatřeny šikanami s cimbuřím a žlaby. Chodba č. 2 má v zemi padací dveře, které umožňují přístup do hezké cisterny ve tvaru velkého, ležícího válce. Fasády obou křídel (výběžků II a III) jsou částečně zřícené, zatímco dvojitý kaponiér, kde byla skladována munice, explodoval pod dopadem německého granátu 8. května 1916. Po bitvě u Verdunu byla na jejím předhradí instalována zvonice Pamart se dvěma cimbuřím, zasazená do betonového bloku s cimbuřím pro nepřímou palbu, pravděpodobně s mušketou. Poblíž se nacházely čtyři přístavní baterie, ale nevíme, co z nich zbylo. Podle číslování z roku 1912 byly označeny: 7-6, 7-7, 7-8 a 7-9, první dvě nalevo od pevnosti, další dvě na pravé straně. Pevnost je opuštěná a na konci července 2008 ještě nebyl její vchod zazděn, ale při tempu, s jakým se tato uzavírání prováděla od června, to nebude trvat dlouho. Viz také zakořeněný tábor Verdunu.

Cité dans : Zitiert in : Geciteerd in: Cited in: Citováno v: Rouyer (fort), Verdun (camp retranché de)