Sollières (baraquement de)[s194][45.237242 N, 6.849447 E] ⚠️

Place de Lanslebourg, 7 500 m au sud-ouest de la ville, 1890-1892. 2 675 m/alt. Situé dans une combe au pied du Blockhaus Est du Mont Froid (2 792 m), à proximité du col de Sollières (2 639 m) où passait la frontière de 1860. Sa position à contrepente le protège aussi bien des vues ennemies que des intempéries et avalanches. Place de rassemblement pour une compagnie (+/- 150 hommes) affectée à la surveillance des cols de Sollières, des Archettes (2 510 m), et des passages secondaires. À l’origine composé de sept baraques en maçonneries ordinaires : quatre pour la troupe pouvant accueillir 40 hommes chacune, une pour 10 officiers, une servant d’écurie pour 4 chevaux ou mulets, une ayant pour seule fonction celle de magasin. Les baraques de la troupe sont reliées deux par deux, on profite de l’espace gagné pour loger une cuisine, équipée d’un fourneau (la malheureuse carcasse encore en place peut difficilement être datée) un four à bois de 30 rations, et une citerne en sous-sol (capacité de l’ordre de 10 m³). On profite de l’agrandissement des logements pour accoler des latrines aux baraquements de la troupe. À l’arrière des baraques, un couloir couvert est aménagé pour faciliter les déplacements en période enneigée. Plus tard, on construit un escalier couvert reliant les baraques de la troupe. Une source captée 200 m en contrebas assurait l’alimentation en eau potable (citerne comprise) ; le transport en tonneaux se faisait par mulets l’été, par traîneau tiré par des chiens ou des hommes en hiver. Toutefois la neige pouvant rendre délicat l’accès à la source, il n’est pas rare que l’eau potable soit puisée dans le lac de l’Étoile, situé au pied du bloc Ouest du Mont Froid. Au col même de Sollières, une baraque en maçonnerie ordinaire est occupée par un détachement d’une trentaine d’hommes. Ce bâtiment sert également de poste de douane. De nombreux emplacements de tentes Marabout accueillent la troupe lors des manœuvres d’été (1 bataillon environ peut séjourner à Sollières) ; on en rencontre à proximité des baraques, ainsi qu’un camp aux environs du lac de l’Étoile. L’accès se fait par une route stratégique depuis Termignon, via le Replat des Canons. À cet endroit, un refuge militaire a été édifié ; il abrite les troupes surprises par le mauvais temps, et remplit le rôle de dépôt pour les corvées de ravitaillement durant les hivernages. La route, d’un gabarit respectable, est tracée pour faciliter le passage des convois lourds ; pour cela elle traverse la face occidentale de la Pointe de Cléry, alors que le terrain est sujet à de fréquents glissements de terrain. Le gabarit de la route est à mettre en relation avec une étude d’offensive à travers les Alpes, que l’on doit au Général Baron Berge. En effet, il était prévu de mettre en batterie des pièces 120 L aux environs du col de Sollières, capables d’effectuer des tirs de destruction sur les ouvrages italiens (Pattacreuse, Malamot en particulier) en croisant leurs feux avec la position de la Beccia mais sur place, force est de constater que rien n’a été aménagé. Depuis l’ouvrage, une route et un bon chemin conduisent au Mont Froid. Du col de Sollières, un chemin militaire mène à la Pointe de Cléry (3 162 m), desservant au passage deux baraques de surveillance. Après la première guerre, le baraquement est remis en état après des années d’abandon (il y avait bien un gardien civil, mais il n’a pu tout entretenir). Dans les années 1930, on aménage la position : un observatoire est construit au sommet de la côte 2 719 m, simple abri en pierres sèches recouvert de rondins et de terre, bénéficiant de belles vues sur le Petit Mont Cenis. En contrebas, un abri Adrian est mis en chantier en septembre 1939 ; il ne sera pas achevé à la déclaration de guerre italienne. De même, un abri du même genre est édifié à proximité du col des Archettes, lui aussi inachevé. Une tranchée est creusée au-dessus des baraques ; les divers passages sont couverts de barbelés. Signalons enfin l’installation d’un groupe électrogène qui fournit l’électricité pour l’éclairage, et alimente une pompe amenant l’eau potable. Le 21 juin 1940, la S.E.S. (Section d’Éclaireurs Skieurs) du I/99e R.I.A. (Régiment d’Infanterie Alpestre) en position aux baraquements de Sollières aperçoit les colonnes italiennes se dirigeant vers le col du même nom, aussitôt les hommes gagnent la position du Mont Froid. Ainsi le site tombe intact aux mains des Italiens qui l’occupent le soir même, après le repli des défenseurs du Mont Froid. Jusqu’en septembre 1944, il est pillé par les Italiens, puis les Allemands, qui y puisent bois de chauffage et matériaux de construction. Après avoir abandonné la Maurienne en septembre 1944, les Allemands s’installent sur le plateau du Mont Cenis où ils bénéficient des fortifications italiennes et françaises. Le baraquement de Sollières sert de base arrière pour le Mont Froid, notamment durant la bataille du 5 au 13 avril, ce qui lui vaut quelques tirs d’armes automatiques et de mortier. Le 26 avril, après cinq années d’occupation, il revient à la France. Après guerre, laissé à l’abandon, son état déplorable ne va pas s’arranger : tout ce qui est transportable est récupéré, des boiseries à la toiture. C’est pourquoi aujourd’hui (07/2007), l’ouvrage se réduit à de simples ruines, où la nature reprend ses droits. La route stratégique a succombé aux glissements de terrain, toutefois son parcours à pied reste aisé et intéressant. À l’abandon. Accès libre ; aux risques et périls des visiteurs.

Festung von Lanslebourg, 7.500 m südwestlich der Stadt, 1890-1892. 2.675 M/ü. M. Gelegen in einer Mulde am Fuße der Ost-Blockhaus des Mont Froid (2.792 m), in der Nähe des Sollières-Passes (2.639 m), wo die Grenze von 1860 verlief. Seine Hanglage schützt ihn sowohl vor feindlicher Beobachtung als auch vor Unwettern und Lawinen. Sammelplatz für eine Kompanie (+/- 150 Mann), die mit der Überwachung der Pässe Sollières, Archettes (2.510 m) und sekundärer Übergänge beauftragt war. Ursprünglich bestand es aus sieben Baracken aus gewöhnlichem Mauerwerk: vier für die Truppe mit je 40 Mann, eine für 10 Offiziere, eine diente als Stall für 4 Pferde oder Maultiere, eine hatte ausschließlich die Funktion eines Magazins. Die Truppenbaracken sind jeweils paarweise miteinander verbunden, und der gewonnene Raum wird für eine Küche genutzt, die mit einem Herd (das bedauernswerte Gerippe, das noch steht, ist schwer zu datieren), einem Holzofen für 30 Rationen und einem unterirdischen Zisternen (Kapazität etwa 10 m³) ausgestattet ist. Bei der Erweiterung der Unterkünfte werden Latrinen an die Truppenbaracken angebaut. Hinter den Baracken wird ein überdachter Gang eingerichtet, um die Bewegung bei Schnee zu erleichtern. Später wird eine überdachte Treppe gebaut, die die Truppenbaracken verbindet. Eine Quelle, 200 m unterhalb gefasst, sicherte die Trinkwasserversorgung (einschließlich der Zisterne); der Transport in Fässern erfolgte im Sommer mit Maultieren, im Winter mit von Hunden oder Menschen gezogenen Schlitten. Da der Zugang zur Quelle durch Schnee jedoch schwierig sein konnte, wurde das Trinkwasser nicht selten aus dem Lac de l’Étoile geschöpft, der am Fuß des Westblocks des Mont Froid liegt. Am Sollières-Pass selbst ist eine gewöhnliche Steinbaracke von einem Detachement von etwa dreißig Mann besetzt. Dieses Gebäude dient auch als Zollposten. Zahlreiche Stellplätze für Marabout-Zelte beherbergen die Truppe während der Sommerübungen (etwa 1 Bataillon kann in Sollières untergebracht werden); sie befinden sich in der Nähe der Baracken, ebenso wie ein Lager in der Umgebung des Lac de l’Étoile. Der Zugang erfolgt über eine strategische Straße von Termignon über den Replat des Canons. An dieser Stelle wurde ein militärischer Unterstand errichtet; er beherbergt Truppen, die von schlechtem Wetter überrascht werden, und dient als Depot für Versorgungsdienste während der Überwinterung. Die Straße, von respektablem Profil, ist so trassiert, dass sie den Durchgang schwerer Konvois erleichtert; dafür durchquert sie die Westflanke der Pointe de Cléry, obwohl das Gelände häufig von Erdrutschen betroffen ist. Das Straßenprofil steht im Zusammenhang mit einer Offensivstudie durch die Alpen, die auf General Baron Berge zurückgeht. Tatsächlich war geplant, in der Umgebung des Sollières-Passes 120-L-Geschütze in Stellung zu bringen, die in der Lage sein sollten, Zerstörungsschüsse auf die italienischen Werke (insbesondere Pattacreuse, Malamot) abzugeben, indem sie ihr Feuer mit der Stellung der Beccia kreuzen, doch vor Ort muss festgestellt werden, dass nichts eingerichtet wurde. Vom Werk aus führen eine Straße und ein guter Weg zum Mont Froid. Vom Sollières-Pass aus führt ein Militärweg zur Pointe de Cléry (3.162 m) und versorgt dabei zwei Überwachungsbaracken. Nach dem Ersten Weltkrieg wird die Barackenanlage nach Jahren des Verfalls wieder instand gesetzt (es gab zwar einen zivilen Wächter, aber er konnte nicht alles instand halten). In den 1930er Jahren wird die Stellung ausgebaut: Auf dem Gipfel der Höhe 2.719 m wird ein Beobachtungsposten errichtet, ein einfacher Trockensteinunterstand, der mit Rundhölzern und Erde bedeckt ist und eine schöne Aussicht auf den Petit Mont Cenis bietet. Unterhalb wird im September 1939 mit dem Bau eines Adrian-Unterstands begonnen; er wird bis zur italienischen Kriegserklärung nicht fertiggestellt. Ebenso wird in der Nähe des Archettes-Passes ein Unterstand gleicher Art errichtet, der ebenfalls unvollendet bleibt. Über den Baracken wird ein Graben ausgehoben; die verschiedenen Zugänge sind mit Stacheldraht gesichert. Schließlich ist die Installation eines Stromaggregats zu erwähnen, das Strom für die Beleuchtung liefert und eine Pumpe für die Trinkwasserversorgung antreibt. Am 21. Juni 1940 bemerkt die S.E.S. (Sektion der Skiaufklärer) des I/99e R.I.A. (I/99. Alpinen Infanterieregiments), die in Stellung an den Baracken von Sollières liegt, italienische Kolonnen, die sich auf den gleichnamigen Pass zubewegen; sofort begeben sich die Männer in die Stellung des Mont Froid. So fällt der Ort unversehrt in die Hände der Italiener, die ihn noch am selben Abend besetzen, nachdem die Verteidiger des Mont Froid sich zurückgezogen haben. Bis September 1944 wird er von den Italienern, dann von den Deutschen geplündert, die dort Brennholz und Baumaterialien entnehmen. Nachdem sie das Maurienne im September 1944 aufgegeben haben, installieren sich die Deutschen auf dem Plateau des Mont Cenis, wo sie von den italienischen und französischen Befestigungen profitieren. Die Baracken von Sollières dienen als rückwärtige Basis für den Mont Froid, insbesondere während der Schlacht vom 5. bis 13. April, was ihr einige Schüsse aus automatischen Waffen und Mörser einbringt. Am 26. April, nach fünf Jahren Besetzung, fällt es an Frankreich zurück. Nach dem Krieg, dem Verfall überlassen, verschlechtert sich sein bedauernswerter Zustand noch weiter: Alles, was transportierbar ist, wird geborgen, von der Holzarbeit bis zum Dach. Deshalb besteht das Werk heute (07/2007) nur noch aus einfachen Ruinen, in denen die Natur ihr Recht zurückerlangt. Die strategische Straße ist Erdrutschen zum Opfer gefallen, ihre Begehung zu Fuß bleibt jedoch einfach und interessant. Verfallen. Freier Zugang; auf Gefahr und Risiko der Besucher.

Vesting van Lanslebourg, 7.500 m ten zuidwesten van de stad, 1890-1892. 2.675 m/hoogte. Gelegen in een kom aan de voet van het Oost-Blockhaus van de Mont Froid (2.792 m), in de buurt van de Col de Sollières (2.639 m) waar de grens van 1860 liep. Zijn positie op de tegenhelling beschermt het zowel tegen vijandelijke waarneming als tegen slecht weer en lawines. Verzamelplaats voor een compagnie (+/- 150 man) die belast was met het toezicht op de passen van Sollières, des Archettes (2.510 m) en secundaire overgangen. Oorspronkelijk bestaande uit zeven barakken van gewoon metselwerk: vier voor de troepen, elk geschikt voor 40 man, één voor 10 officieren, één dienend als stal voor 4 paarden of muildieren, één met als enige functie die van magazijn. De troepenbarakken zijn twee aan twee met elkaar verbonden, de gewonnen ruimte wordt benut voor een keuken, uitgerust met een fornuis (het ongelukkige geraamte dat er nog staat, is moeilijk te dateren), een houtoven voor 30 rantsoenen en een ondergrondse cisterne (capaciteit ongeveer 10 m³). Bij de uitbreiding van de huisvesting worden toiletten aangebouwd aan de troepenbarakken. Achter de barakken wordt een overdekte gang aangelegd om verplaatsingen in de sneeuwperiode te vergemakkelijken. Later wordt een overdekte trap gebouwd die de troepenbarakken verbindt. Een bron, 200 m lager opgevangen, zorgde voor de drinkwatervoorziening (cisterne inbegrepen); het transport in vaten gebeurde ’s zomers met muildieren, ’s winters met door honden of mensen getrokken sleeën. Omdat sneeuw de toegang tot de bron echter moeilijk kan maken, werd drinkwater niet zelden geput uit het Lac de l’Étoile, gelegen aan de voet van het westelijke blok van de Mont Froid. Bij de Col de Sollières zelf wordt een gewone stenen barak bezet door een detachement van een dertigtal man. Dit gebouw doet ook dienst als douanepost. Talrijke plaatsen voor Marabout-tenten huisvesten de troepen tijdens de zomeroefeningen (ongeveer 1 bataljon kan in Sollières verblijven); ze worden aangetroffen in de buurt van de barakken, evenals een kamp in de omgeving van het Lac de l’Étoile. De toegang gebeurt via een strategische weg vanuit Termignon, via de Replat des Canons. Op deze plaats is een militaire schuilplaats gebouwd; hij biedt onderdak aan troepen die door slecht weer worden overvallen en fungeert als depot voor bevoorradingsdiensten tijdens de overwintering. De weg, met een respectabel profiel, is aangelegd om het passeren van zware konvooien te vergemakkelijken; daarvoor doorkruist hij de westelijke flank van de Pointe de Cléry, terwijl het terrein onderhevig is aan frequente aardverschuivingen. Het wegprofiel houdt verband met een offensiefstudie door de Alpen, die te danken is aan Generaal Baron Berge. Inderdaad, het was de bedoeling om in de omgeving van de Col de Sollières 120 L-stukken in batterij te plaatsen, in staat om vernietigingsschoten af te geven op de Italiaanse werken (met name Pattacreuse, Malamot) door hun vuur te kruisen met de positie van de Beccia, maar ter plaatse moet worden vastgesteld dat er niets is aangelegd. Vanaf het werk leiden een weg en een goed pad naar de Mont Froid. Vanaf de Col de Sollières leidt een militair pad naar de Pointe de Cléry (3.162 m), onderweg twee bewakingsbarakken bedienend. Na de Eerste Wereldoorlog wordt de barakkeninstallatie na jaren van verlating hersteld (er was wel een burgerbewaker, maar die kon niet alles onderhouden). In de jaren 1930 wordt de positie ingericht: een observatiepost wordt gebouwd op de top van hoogte 2.719 m, een eenvoudige schuilplaats van droge stenen bedekt met rondhout en aarde, met mooi uitzicht op de Petit Mont Cenis. Lager wordt in september 1939 een Adrian-schuilplaats aangevangen; hij zal niet voltooid zijn bij de Italiaanse oorlogsverklaring. Eveneens wordt een schuilplaats van dezelfde soort gebouwd in de buurt van de Col des Archettes, eveneens onvoltooid. Een loopgraaf wordt boven de barakken gegraven; de verschillende toegangen zijn bedekt met prikkeldraad. Vermelden we tenslotte de installatie van een aggregaat dat elektriciteit levert voor de verlichting, en een pomp aandrijft die drinkwater aanvoert. Op 21 juni 1940 merkt de S.E.S. (Sectie Ski-verkenners) van het I/99e R.I.A. (I/99e Regiment Alpeninfanterie), in positie bij de barakken van Sollières, Italiaanse colonnes op die zich naar de gelijknamige pas begeven, onmiddellijk gaan de mannen naar de positie van de Mont Froid. Zo valt de site ongeschonden in handen van de Italianen die hem dezelfde avond nog bezetten, na de terugtrekking van de verdedigers van de Mont Froid. Tot september 1944 wordt hij geplunderd door de Italianen, vervolgens door de Duitsers, die er brandhout en bouwmaterialen uithalen. Na het verlaten van de Maurienne in september 1944, installeren de Duitsers zich op het plateau van de Mont Cenis waar ze kunnen profiteren van de Italiaanse en Franse fortificaties. De barakken van Sollières dienen als achterbasis voor de Mont Froid, met name tijdens de slag van 5 tot 13 april, wat haar enkele schoten met automatische wapens en mortier oplevert. Op 26 april, na vijf jaar bezetting, keert het terug naar Frankrijk. Na de oorlog, aan zijn lot overgelaten, gaat zijn erbarmelijke staat er niet op vooruit: alles wat transporteerbaar is, wordt teruggewonnen, van het houtwerk tot het dak. Daarom herleidt het werk zich vandaag (07/2007) tot eenvoudige ruïnes, waar de natuur haar rechten herovert. De strategische weg is bezweken onder aardverschuivingen, haar traject te voet blijft echter gemakkelijk en interessant. Verlaten. Vrije toegang; op eigen risico van de bezoekers.

Fortress of Lanslebourg, 7,500 m southwest of the town, 1890-1892. 2,675 m/alt. Located in a hollow at the foot of the East Blockhaus of Mont Froid (2,792 m), near the Col de Sollières (2,639 m) where the 1860 border passed. Its position on the reverse slope protects it from both enemy observation and bad weather and avalanches. A rallying point for a company (+/- 150 men) assigned to monitor the passes of Sollières, des Archettes (2,510 m), and secondary passages. Originally composed of seven ordinary masonry barracks: four for the troops accommodating 40 men each, one for 10 officers, one serving as a stable for 4 horses or mules, one with the sole function of a magazine. The troop barracks are linked in pairs, the space gained is used to house a kitchen, equipped with a stove (the unfortunate carcass still in place is difficult to date) a wood-fired oven for 30 rations, and an underground cistern (capacity of about 10 m³). The expansion of the accommodations is used to add latrines to the troop barracks. At the rear of the barracks, a covered corridor is arranged to facilitate movement during snowy periods. Later, a covered staircase linking the troop barracks is built. A spring captured 200 m below ensured the drinking water supply (including the cistern); transport in barrels was by mules in summer, by sled pulled by dogs or men in winter. However, as snow could make access to the spring difficult, drinking water was not infrequently drawn from the Lac de l’Étoile, located at the foot of the West block of Mont Froid. At the Col de Sollières itself, an ordinary masonry barracks is occupied by a detachment of about thirty men. This building also serves as a customs post. Numerous emplacements for Marabout tents accommodate the troops during summer maneuvers (about 1 battalion can stay at Sollières); they are found near the barracks, as well as a camp around the Lac de l’Étoile. Access is via a strategic road from Termignon, via the Replat des Canons. At this location, a military shelter was built; it houses troops caught by bad weather, and serves as a depot for supply duties during wintering. The road, of respectable dimensions, is laid out to facilitate the passage of heavy convoys; for this purpose it crosses the western face of the Pointe de Cléry, although the terrain is subject to frequent landslides. The road dimensions are to be related to an offensive study across the Alps, attributed to General Baron Berge. Indeed, it was planned to emplace 120 L pieces in the vicinity of the Col de Sollières, capable of performing destruction fire on the Italian works (Pattacreuse, Malamot in particular) by crossing their fire with the position of the Beccia, but on site, it must be noted that nothing was arranged. From the work, a road and a good path lead to Mont Froid. From the Col de Sollières, a military track leads to the Pointe de Cléry (3,162 m) and serves two surveillance barracks along the way. After the First World War, the barracks complex is restored after years of abandonment (there was a civilian caretaker, but he could not maintain everything). In the 1930s, the position is developed: an observatory is built on the summit of hill 2,719 m, a simple shelter of dry stones covered with logs and earth, benefiting from fine views of the Petit Mont Cenis. Lower down, an Adrian shelter is started in September 1939; it will not be completed by the Italian declaration of war. Similarly, a shelter of the same kind is built near the Col des Archettes, also unfinished. A trench is dug above the barracks; the various approaches are covered with barbed wire. Finally, note the installation of a generator that provides electricity for lighting, and powers a pump bringing drinking water. On 21 June 1940, the S.E.S. (Ski Scout Section) of the I/99e R.I.A. (I/99th Alpine Infantry Regiment) in position at the Sollières barracks spots Italian columns heading towards the pass of the same name, immediately the men move to the Mont Froid position. Thus the site falls intact into the hands of the Italians who occupy it that same evening, after the withdrawal of the defenders of Mont Froid. Until September 1944, it is looted by the Italians, then the Germans, who take firewood and construction materials from it. After abandoning the Maurienne in September 1944, the Germans install themselves on the Mont Cenis plateau where they benefit from Italian and French fortifications. The Sollières barracks serve as a rear base for Mont Froid, particularly during the battle from 5 to 13 April, which earns it some automatic weapons and mortar fire. On 26 April, after five years of occupation, it returns to France. After the war, left abandoned, its deplorable state does not improve: everything that is transportable is recovered, from woodwork to roofing. This is why today (07/2007), the work is reduced to simple ruins, where nature reclaims its rights. The strategic road has succumbed to landslides, however, its route on foot remains easy and interesting. Abandoned. Free access; at the visitors' own risk and peril.

Pevnost Lanslebourg, 9 000 m jihozápadně od města, 1890-1892. 2 675 m/n. m. Leží v kotlině u paty východního blokhausu Mont Froid (2 792 m), poblíž průsmyku Col de Sollières (2 639 m), kudy vedla hranice z roku 1860. Jeho poloha na protisvahu jej chrání jak před nepřátelským pozorováním, tak před nepřízní počasí a lavinami. Shromaždiště pro rotu (+/- 150 mužů) určenou k hlídání průsmyků Sollières, des Archettes (2 510 m) a vedlejších přechodů. Původně se skládalo ze sedmi baráků z obyčejného zdiva: čtyř pro vojska, každý pro 40 mužů, jednoho pro 10 důstojníků, jednoho sloužícího jako stáj pro 4 koně nebo mezky, jednoho s jedinou funkcí skladu. Vojenské baráky jsou spojeny po dvou, získaný prostor je využit pro kuchyni, vybavenou sporákem (nešťastná kostra, která stále stojí, se těžko datuje), dřevěnou pecí na 30 dávek a podzemní cisternou (kapacita asi 10 m³). Při rozšíření ubytovacích prostor jsou k vojenským barákům přistavěny latríny. Za baráky je zřízena krytá chodba pro usnadnění pohybu v období sněhu. Později je postaveno kryté schodiště spojující vojenské baráky. Zachycený pramen 200 m níže zajišťoval dodávku pitné vody (včetně cisterny); přeprava v sudech probíhala v létě pomocí mul, v zimě na saních tažených psy nebo lidmi. Protože však sníh mohl ztížit přístup ke zdroji, nebylo neobvyklé, že se pitná voda čerpala z jezera Lac de l’Étoile, které leží u paty západního bloku Mont Froid. V samotném průsmyku Col de Sollières je obyčejný zděný barák obsazen jednotkou o asi třiceti mužích. Tato budova také slouží jako celnice. Četná stanoviště pro stany Marabout ubytovávají vojáky během letních manévrů (v Sollières může pobývat asi 1 prapor); nacházejí se v blízkosti baráků, stejně jako tábor v okolí jezera Lac de l’Étoile. Přístup je možný po strategické silnici z Termignonu přes Replat des Canons. Na tomto místě byl postaven vojenský přístřešek; ubytovává vojáky zaskočené špatným počasím a slouží jako sklad pro zásobovací práce během zimování. Silnice, s respektuhodným profilem, je trasována tak, aby usnadnila průjezd těžkých konvojů; proto překračuje západní svah Pointe de Cléry, přičemž terén je náchylný k častým sesuvům půdy. Profil silnice souvisí s ofenzivní studií přes Alpy, kterou vypracoval generál baron Berge. Skutečně se plánovalo umístit v okolí průsmyku Col de Sollières děla ráže 120 L, schopná provádět ničivou palbu na italská díla (zejména Pattacreuse, Malamot) křížením jejich palby s postavením Beccia, ale na místě je třeba konstatovat, že nic nebylo upraveno. Z díla vedou silnice a dobrá cesta na Mont Froid. Z průsmyku Col de Sollières vede vojenská stezka na Pointe de Cléry (3 162 m) a po cestě obsluhuje dva pozorovací baráky. Po první světové válce je barákový komplex po letech opuštění obnoven (byl sice civilní správce, ale nemohl vše udržovat). Ve 30. letech 20. století je postavení upraveno: na vrcholu kóty 2 719 m je postavena pozorovatelna, jednoduchý přístřešek ze suchého kamene pokrytý kládami a zeminou, s pěkným výhledem na Petit Mont Cenis. Níže je v září 1939 zahájena stavba Adrianova přístřešku; nebude dokončen do italského vyhlášení války. Podobně je u průsmyku Col des Archettes postaven přístřešek stejného druhu, také nedokončený. Nad baráky je vykopán zákop; různé přístupy jsou pokryty ostnatým drátem. Nakonec je třeba zmínit instalaci elektrocentrály, která dodává elektřinu pro osvětlení a pohání čerpadlo přivádějící pitnou vodu. Dne 21. června 1940 si S.E.S. (sekce lyžařských zvědů) I/99e R.I.A. (I/99. pluku alpské pěchoty), která je v postavení u baráků v Sollières, všimne italských kolon směřujících k průsmyku stejného jména, muži okamžitě odcházejí na postavení Mont Froid. Místo tedy padne neporušené do rukou Italů, kteří jej ještě téhož večera obsadí po ústupu obránců Mont Froid. Do září 1944 je rabováno Italy a poté Němci, kteří z něj odebírají topné dřevo a stavební materiály. Poté, co opustili Maurienne v září 1944, se Němci usadí na náhorní plošině Mont Cenis, kde mohou využívat italská a francouzská opevnění. Baráky v Sollières slouží jako zadní základna pro Mont Froid, zejména během bitvy od 5. do 13. dubna, což jí vynese několik zásahů z automatických zbraní a minometů. Dne 26. dubna, po pěti letech okupace, se vrací Francii. Po válce, ponecháno ladem, se jeho žalostný stav nelepší: vše, co je přenosné, je získáno zpět, od dřevěných konstrukcí po střechu. Proto se dílo dnes (07/2007) redukuje na pouhé ruiny, kde si příroda znovu bere svá práva. Strategická silnice podlehla sesuvům půdy, její trasa pěšky však zůstává snadná a zajímavá. Opuštěno. Volný přístup; na vlastní nebezpečí návštěvníků.

Cité dans : Zitiert in : Geciteerd in: Cited in: Citováno v: Mont Froid (position du), Lanslebourg-Mont-Cenis (place de)