Place de Lorient, Belle-Île, sud-est du Palais. La plage des Grands Sables, entre les pointes duGros Rocher et de La Biche, soit environ une longueur de 1 500 m, constitue sans conteste la zone la plus propice de Belle-Île pour un débarquement d’importance. Cela n’avait bien entendu pas échappé à Vauban qui en avait préconisé la défense. Notons qu’il désigne l’endroit "Sables de Samzun", du nom du hameau proche de l’extrémité orientale de la plage. Ainsi, aux deux redoutes préexistantes, il avait prévu et d’ajouter deux batteries et de palissader la totalité de la plage à hauteur de la laisse de mer. On estimait que la plage pouvait accueillir 5 000 hommes de front et les plus gros navires d’alors pouvaient mouiller à 1 000 m du rivage. On trouve trace de travaux importants entrepris par un certain de La Sauvagère, ingénieur, en 1746. S’agit-il des escarpes bastionnées nous étant parvenues ? C’est probable. Dans ces travaux est comprise une batterie de La Ferrière, du nom du commandant de l’île à cette époque. Ces travaux seront suivis d’autres en 1755. Dans les notes de la DRAC (Direction régionale des affaires culturelles) on peut lire : 1780 ; batterie de La Ferrière dont le front présente une batterie à opposer aux vaisseaux… et deux flancs pour flanquer toute l’anse. Cette redoute n’est point fermée à la gorge ; l’on y a construit de logements pour les troupes. Elle forme une espèce de fer à cheval dont la face est circulaire de 30 toises de longueur, percée de 6 embrasures pour du canon de 12. Elle est construite en très bonne maçonnerie avec parapet en terre gazonnée sur 3 toises d’épaisseur, élevé de 15 pieds au-dessus du sable. Le grand corps de garde peut contenir 100 hommes ; vis-à-vis est celui des officiers, des canonniers et les magasins à poudre, les greniers de ces bâtiments servant de magasins pour les refouloirs, cuillères, leviers… En temps de paix, on peut y déposer tous les affûts de cette batterie et des batteries voisines. Elle est liée par une courtine à la redoute de Kerdavid de 12 pieds de hauteur, revêtue de bonne maçonnerie, couronnée d’un parapet de 15 pieds d’épaisseur avec un petit redan au centre. (…) Il a été construit, pendant la guerre de 1778 à 1783, deux batteries sur le sommet de la montagne qui règne depuis le vallon de Saint-Laurent jusqu’à celui de Kerdavid, la batterie haute de La Ferrière et la batterie haute de Kerdavid, sur chacune desquelles on a placé deux pièces de canon de 24. Elles sont très élevées et ne peuvent battre qu’au large. La Ferrière, située pratiquement au centre de la longueur de la plage était donc chargée du flanquement de l’escarpe bastionnée. Tous ces aménagements feront des Grands Sables un morceau auquel les Anglais éviteront de se frotter en 1791. Vient ensuite la Commission de 1841 qui classe La Ferrière en 1ère importance. Dans un premier temps, une tour modèle 1846 n° 2 est prévue, mais sa trop grande hauteur la rendant vulnérable, un corps de garde n° 2 lui sera préféré. Son existence opérationnelle sera brève puisque proposé au déclassement entre le 13 juin et le 11 juillet 1874. Les Allemands l’utiliseront comme casernement durant la seconde guerre mondiale. Aujourd’hui (04/2012), le corps de garde est ouvert à tous les vents et étêté. L’inscription et la date au fronton de l’entrée demeurent visibles. La disposition des créneaux de tir, de part et d’autre de son entrée est particulière, avec la baie supérieure voûtée en plein cintre obturée avec une meurtrière ménagée en son centre. Cette meurtrière, quasi impossible à servir, apparaît déjà sur une CPA du début du siècle. Plusieurs incongruités du genre sont repérables dans d’autres baies de l’édifice, tels ces deux créneaux superposés dans le local central au fond du corps de garde, entre magasin à projectiles et magasin à poudre. Du pont-levis, il ne reste nulle trace. Á ces détails près, l’édifice est assez bien conservé, au contraire de la majorité des escarpes de la plage, lesquelles, élevées en mauvais schistes, s’effondrent un peu plus chaque année. De la batterie initiale à la face circulaire, il ne reste rien et n’ayant eu connaissance des batteries hautes qu’après avoir quitté l’île, nous n’avons pu vérifier ce qu’il en demeurait. Les Allemands ont fortifié les deux extrémités de la plage, sans grande originalité. Tout au plus peut-on signaler deux Tobrouk pour mortier et une casemate pour 50 mm Pak ayant conservé de belles inscriptions. Le corps de garde, quant à lui, a été inscrit à l’Inventaire supplémentaire des Monuments Historiques le 2 mars 2001.
Festung von Lorient, Belle-Île, südöstlich des Palais. Der etwa 1.500 m lange Strand von Grands Sables zwischen den Spitzen von Gros Rocher und La Biche ist zweifellos das geeignetste Gebiet auf Belle-Île für eine größere Landung. Dies war natürlich auch Vauban nicht entgangen, der sich für deren Verteidigung eingesetzt hatte. Beachten Sie, dass er das Gebiet nach dem Weiler am östlichen Ende des Strandes „Sables de Samzun“ nannte. So hatte er geplant, zu den beiden bereits bestehenden Schanzen zwei Batterien hinzuzufügen und den gesamten Strand auf Höhe der Gezeitenlinie mit Palisaden zu umgeben. Man schätzte, dass der Strand 5.000 Mann nebeneinander Platz bot und die größten Schiffe der damaligen Zeit 1.000 m vom Ufer entfernt ankern konnten. Es gibt Hinweise auf umfangreiche Bauarbeiten, die 1746 von einem gewissen Ingenieur de La Sauvagère durchgeführt wurden. Sind das die bastionierten Steilhänge, die uns überliefert sind? Wahrscheinlich. Zu diesen Bauten gehört eine Batterie von La Ferrière, benannt nach dem damaligen Kommandanten der Insel. Diesen Bauten folgten 1755 weitere. In den Aufzeichnungen der DRAC (Regionaldirektion für kulturelle Angelegenheiten) ist zu lesen: 1780; Batterie von La Ferrière, deren Front eine Batterie zur Abwehr der Schiffe hat … und zwei Flanken, um die gesamte Bucht zu flankieren. Diese Schanze ist an der Schlucht nicht geschlossen; dort wurden Unterkünfte für die Truppen errichtet. Es hat die Form einer Art Hufeisen mit einer kreisrunden, 30 Faden langen Front, die von 6 Schießscharten für 12-Pfünder-Kanonen durchbrochen ist. Es ist aus sehr gutem Mauerwerk gebaut und hat eine 3 Faden dicke, mit Rasen bedeckte Brüstung aus Erde, die 15 Fuß über den Sand ragt. Das große Wachhaus bietet Platz für 100 Mann; gegenüber liegt das der Offiziere, der Kanoniere und der Pulvermagazine, wobei die Dachböden dieser Gebäude als Lager für Rammen, Löffel, Hebel usw. dienen. In Friedenszeiten können dort alle Lafetten dieser und der benachbarten Batterien untergebracht werden. Es ist durch eine 12 Fuß hohe Kurtine mit der Kerdavid-Redoute verbunden, die mit gutem Mauerwerk verkleidet und von einer 15 Fuß dicken Brüstung mit einer kleinen Stufe in der Mitte gekrönt wird. (…) Während des Krieges von 1778 bis 1783 wurden auf dem Gipfel des Berges, der vom Saint-Laurent-Tal bis zu dem von Kerdavid reicht, zwei Batterien errichtet, die Hochbatterie von La Ferrière und die Hochbatterie von Kerdavid, auf denen jeweils zwei 24-Pfünder-Kanonen postiert waren. Sie sind sehr hoch und können nur von der Küste aus feuern. La Ferrière, praktisch in der Mitte des Strandes gelegen, war daher für die Flankierung des bastionierten Steilhangs verantwortlich. All diese Entwicklungen machen die Grands Sables zu einem Stück Land, mit dem die Engländer im Jahr 1791 nicht in Berührung kommen werden. Dann kommt die Kommission von 1841, die La Ferrière als wichtig 1. Grades einstuft. Zunächst ist ein Turm Nr. 2 Modell von 1846 geplant, aber seine übermäßige Höhe macht ihn anfällig, sodass man einem Wachhaus Nr. 2 den Vorzug geben wird. Es war nur von kurzer Dauer, da es zwischen dem 13. Juni und dem 11. Juli 1874 stillgelegt werden sollte. Die Deutschen nutzten es im Zweiten Weltkrieg als Kaserne. Heute (04/2012) ist das Wachhaus allen Winden ausgesetzt und überdacht. Die Inschrift und das Datum auf dem Giebel des Eingangs sind noch sichtbar. Die Anordnung der Schießscharten auf beiden Seiten des Eingangs ist ungewöhnlich: Das obere Joch, das von einem Halbkreisbogen überwölbt ist, ist in der Mitte durch eine Schießscharte blockiert. Diese Schießscharte, aus der man fast nicht schießen konnte, erscheint bereits auf einer CPA vom Anfang des Jahrhunderts. Mehrere Ungereimtheiten dieser Art sind auch in anderen Jochen des Gebäudes zu sehen, wie zum Beispiel diese beiden übereinanderliegenden Schießscharten im zentralen Raum auf der Rückseite des Wachhauses, zwischen dem Projektilmagazin und dem Pulvermagazin. Von der Zugbrücke fehlt jede Spur. Abgesehen von diesen Details ist das Gebäude relativ gut erhalten, im Gegensatz zu den meisten Strandböschungen, die aus schlechtem Schiefer gebaut sind und jedes Jahr ein wenig mehr einstürzen. Von der ursprünglichen Batterie auf der kreisförmigen Fläche ist nichts mehr übrig, und da wir erst nach unserer Abreise von der Insel von den oberen Batterien erfuhren, konnten wir nicht überprüfen, was von ihnen übrig geblieben ist. Die Deutschen befestigten beide Enden des Strandes, ohne viel Originalität zu zeigen. Erwähnenswert sind allenfalls zwei Tobruk-Mörserbunker und eine 50-mm-Pak-Kasematte, die schöne Inschriften bewahrt haben. Das Wachhaus wiederum wurde am 2. März 2001 in das ergänzende Verzeichnis historischer Denkmäler aufgenommen.
Vesting van Lorient, Belle-Île, ten zuidoosten van het Palais. Het strand van Grands Sables, tussen de punten Gros Rocher en La Biche, ongeveer 1500 m lang, is ongetwijfeld het meest geschikte gebied op Belle-Île voor een grote landing. Dit was natuurlijk Vauban niet ontgaan, die de verdediging ervan had bepleit. Merk op dat hij het gebied "Sables de Samzun" noemde, naar het gehucht aan de oostkant van het strand. Zo was hij van plan om aan de twee reeds bestaande redoutes twee batterijen toe te voegen en het hele strand ter hoogte van de vloedlijn te palissaderen. Geschat werd dat het strand 5000 man naast elkaar kon herbergen en dat de grootste schepen van die tijd op 1000 meter van de kust konden ankeren. Er zijn bewijzen van grote werken uitgevoerd door een zekere de La Sauvagère, ingenieur, in 1746. Zijn dit de bastionachtige hellingen die tot ons zijn gekomen? Waarschijnlijk wel. Deze werken omvatten een batterij van La Ferrière, vernoemd naar de toenmalige commandant van het eiland. Deze werken zullen in 1755 door andere worden gevolgd. In de aantekeningen van de DRAC (Regionale Directie voor Culturele Zaken) kunnen we lezen: 1780; batterij van La Ferrière waarvan de voorkant een batterij heeft om de schepen tegen te houden… en twee flanken om de hele baai te flankeren. Deze redoute is niet afgesloten bij de kloof; er werd huisvesting voor de troepen gebouwd. Het vormt een soort hoefijzer met een cirkelvormig vlak van 30 vadem lang, doorboord door 6 schietgaten voor 12-ponder kanonnen. Het is gebouwd in zeer goed metselwerk met een borstwering van 3 vadem dik, 15 voet boven het zand verheven. Het grote wachthuis kan 100 man herbergen; ertegenover bevindt zich die van de officieren, de kanonniers en de kruitmagazijnen, de zolders van deze gebouwen dienen als opslagruimte voor stampers, lepels, hefbomen… In vredestijd kunnen alle kanonwagens van deze batterij en de naburige batterijen hier worden geplaatst. Het is door een ringmuur verbonden met het Kerdavid-schandaal van 12 voet hoog, geconfronteerd met goed metselwerk, bekroond met een borstwering van 15 voet dik met een kleine trede in het midden. (…) Tijdens de oorlog van 1778 tot 1783 werden twee batterijen gebouwd op de top van de berg die loopt van de vallei van Saint-Laurent tot die van Kerdavid, de hoge batterij van La Ferrière en de hoge batterij van Kerdavid, elk met twee 24-ponder kanonnen. Ze zijn zeer hoog en kunnen alleen van zee schieten. La Ferrière, praktisch in het midden van de lengte van het strand gelegen, was daarom verantwoordelijk voor de flankering van de bastionachtige helling. Al deze ontwikkelingen zullen de Grands Sables tot een stuk maken waar de Engelsen in 1791 geen contact meer mee zullen hebben. Dan komt de Commissie van 1841 die La Ferrière als van eerste belang classificeert. Aanvankelijk is een modeltoren nr. 2 uit 1846 gepland, maar de buitensporige hoogte maakt deze kwetsbaar; een wachthuis nr. 2 zal de voorkeur krijgen. De operationele levensduur was kort, aangezien het tussen 13 juni en 11 juli 1874 voor ontmanteling werd voorgesteld. De Duitsers gebruikten het als kazerne tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tegenwoordig (04/2012) is het wachthuis open voor alle winden en heeft een dak. De inscriptie en datum op het fronton van de ingang zijn nog steeds zichtbaar. De plaatsing van de schietgaten aan weerszijden van de ingang is ongebruikelijk, waarbij de bovenste travee, gewelfd in een halfronde boog, geblokkeerd is met een schietgat in het midden. Dit schietgat, bijna onmogelijk om te schieten, verschijnt al op een CPA uit het begin van de eeuw. Verschillende incongruenties van dit type zijn te zien in andere traveeën van het gebouw, zoals deze twee boven elkaar geplaatste schietgaten in de centrale ruimte aan de achterkant van het wachthuis, tussen het projectielmagazijn en het kruitmagazijn. Er is geen spoor van de ophaalbrug. Afgezien van deze details is het gebouw redelijk goed bewaard gebleven, in tegenstelling tot de meeste strandhellingen, die, gebouwd van slechte schist, elk jaar een beetje meer instorten. Van de oorspronkelijke batterij op de ronde wand is niets meer over, en omdat we pas na het verlaten van het eiland van de bovenste batterijen hoorden, konden we niet verifiëren wat er nog van over was. De Duitsers versterkten beide uiteinden van het strand, zonder veel originaliteit. We kunnen hooguit twee Tobroek-mortierbunkers en een 50 mm Pak-kazemat noemen, die prachtige inscripties hebben behouden. Het wachthuis werd op 2 maart 2001 opgenomen in de Aanvullende Inventaris van Historische Monumenten.
Fortress of Lorient, Belle-Île, southeast of the Palais. The Grands Sables beach, between the points of Gros Rocher and La Biche, approximately 1,500 m long, is undoubtedly the most suitable area on Belle-Île for a major landing. This had of course not escaped Vauban, who had advocated its defense. Note that he designated the area "Sables de Samzun," after the hamlet near the eastern end of the beach. Thus, to the two pre-existing redoubts, he had planned to add two batteries and to palisade the entire beach at the height of the tide line. It was estimated that the beach could accommodate 5,000 men abreast and the largest ships of the time could anchor 1,000 m from the shore. There is evidence of major works undertaken by a certain de La Sauvagère, engineer, in 1746. Are these the bastioned escarpments that have come down to us? It is likely. These works include a battery of La Ferrière, named after the commander of the island at that time. These works will be followed by others in 1755. In the notes of the DRAC (Regional Directorate of Cultural Affairs) we can read: 1780; battery of La Ferrière whose front has a battery to oppose the ships… and two flanks to flank the entire cove. This redoubt is not closed at the gorge; housing for the troops was built there. It forms a kind of horseshoe with a circular face 30 fathoms long, pierced by 6 embrasures for 12-pounder cannon. It is built in very good masonry with a turfed earth parapet 3 fathoms thick, raised 15 feet above the sand. The large guardhouse can hold 100 men; opposite is that of the officers, the gunners and the powder magazines, the attics of these buildings serving as stores for rammers, spoons, levers… In peacetime, all the gun carriages of this battery and the neighboring batteries can be placed there. It is linked by a curtain wall to the Kerdavid redoubt 12 feet high, faced with good masonry, crowned with a parapet 15 feet thick with a small step in the center. (…) During the war of 1778 to 1783, two batteries were built on the summit of the mountain which runs from the valley of Saint-Laurent to that of Kerdavid, the high battery of La Ferrière and the high battery of Kerdavid, on each of which two 24-pounder cannons were placed. They are very high and can only fire offshore. La Ferrière, located practically in the center of the length of the beach, was therefore responsible for flanking the bastioned escarpment. All these developments will make the Grands Sables a piece which the English will avoid rubbing shoulders with in 1791. Then comes the Commission of 1841 which classifies La Ferrière as of 1st importance. Initially, a model 1846 tower No. 2 is planned, but its excessive height makes it vulnerable, a guardhouse No. 2 will be preferred. Its operational existence was brief, as it was proposed for decommissioning between June 13 and July 11, 1874. The Germans used it as barracks during the Second World War. Today (04/2012), the guardhouse is open to all winds and topped. The inscription and date on the pediment of the entrance remain visible. The arrangement of the firing loopholes, on either side of its entrance, is unusual, with the upper bay, vaulted in a semicircular arch, blocked with a loophole in its center. This loophole, almost impossible to fire, already appears on a CPA from the beginning of the century. Several incongruities of this type can be seen in other bays of the building, such as these two superimposed loopholes in the central room at the back of the guardhouse, between the projectile magazine and the powder magazine. There is no trace of the drawbridge. Apart from these details, the building is fairly well preserved, unlike the majority of the beach escarpments, which, built of poor schist, are collapsing a little more each year. Nothing remains of the initial battery on the circular face, and having only learned of the upper batteries after leaving the island, we were unable to verify what remained of them. The Germans fortified both ends of the beach, without much originality. At most, we can mention two Tobruk mortar bunkers and a 50 mm Pak casemate which have retained beautiful inscriptions. The guardhouse, for its part, was included in the Supplementary Inventory of Historic Monuments on March 2, 2001.
Pevnost Lorient, Belle-Île, jihovýchodně od paláce Palais. Pláž Grands Sables, mezi mysy Gros Rocher a La Biche, dlouhá přibližně 1 500 m, je nepochybně nejvhodnější oblastí na Belle-Île pro velké vylodění. To samozřejmě neuniklo ani Vaubanovi, který se zasazoval o její obranu. Všimněte si, že oblast označil za „Sables de Samzun“ podle osady poblíž východního konce pláže. K dvěma již existujícím redutám tedy plánoval přidat dvě baterie a celou pláž v nejvyšší úrovni přílivu ohradit palisádou. Odhadovalo se, že pláž mohla pojmout 5 000 mužů vedle sebe a největší lodě té doby mohly kotvit 1 000 m od břehu. Existují důkazy o velkých pracích, které v roce 1746 provedl jistý inženýr de La Sauvagère. Jsou to ty opevněné srázy, které se k nám dochovaly? Je to pravděpodobné. Mezi tato díla patří baterie La Ferrière, pojmenovaná po tehdejším veliteli ostrova. Po těchto pracích budou v roce 1755 následovat další. V poznámkách DRAC (Regionální ředitelství pro kulturní záležitosti) se dočteme: 1780; baterie La Ferrière, jejíž přední strana má baterii proti lodím… a dvě křídla, která obklopují celou zátoku. Tato reduta není u rokle uzavřena; byly zde postaveny ubytovny pro vojáky. Tvoří jakýsi druh podkovy s kruhovou stěnou dlouhou 30 sáhů, proraženou 6 střílnami pro 12liberní kanón. Je postavena z velmi dobrého zdiva s hliněným zábradlím o tloušťce tří sáhů, vyvýšeným 15 stop nad pískem. Velká strážnice pojme 100 mužů; naproti ní je strážnice pro důstojníky, střelce a sklady prachu, půdy těchto budov slouží jako sklady pro pěchadla, lžíce, páky… V době míru zde mohou být umístěny všechny lafety děl této baterie a sousedních baterií. Je spojena obvodovou zdí s redutou Kerdavid vysokou 12 stop, obloženou dobrým zdivem, zakončenou zábradlím o tloušťce 15 stop s malým schodem uprostřed. (…) Během války v letech 1778 až 1783 byly na vrcholu hory, která se táhne od údolí Saint-Laurent k údolí Kerdavid, postaveny dvě baterie, vysoká baterie La Ferrière a vysoká baterie Kerdavid, na každé z nich byly umístěny dva 24liberní kanóny. Jsou velmi vysoké a mohou střílet pouze z moře. La Ferrière, která se nacházela prakticky uprostřed pláže, byla proto zodpovědná za lemování opevněného srázu. Všechny tyto úpravy učiní z Grands Sables místo, kterému se Angličané v roce 1791 vyhnou. Poté přichází komise z roku 1841, která klasifikuje La Ferrière jako budovu prvního významu. Původně se plánovala věž č. 2 z roku 1846, ale její nadměrná výška ji činí zranitelnou, a proto bude upřednostňována strážnice č. 2. Její provozní existence byla krátká, protože její vyřazení z provozu bylo navrženo mezi 13. červnem a 11. červencem 1874. Němci ji během druhé světové války využívali jako kasárna. Dnes (04/2012) je strážnice otevřená všem větrům a má zastřešenou střechu. Nápis a datum na štítu vchodu zůstaly viditelné. Uspořádání střeleckých střílen po obou stranách vchodu je neobvyklé, s horním arkýřem, klenutým v půlkruhovém oblouku, blokovaným střílnou uprostřed. Tato střílna, ze které je téměř nemožné vystřelit, se objevuje již na palebné plošině z počátku století. Několik nesrovnalostí tohoto typu lze vidět i v jiných zátokách budovy, jako například tyto dvě překrývající se střílny v centrální místnosti v zadní části strážnice, mezi skladem střel a skladem prachu. Po padacím mostě není ani stopy. Kromě těchto detailů je budova poměrně dobře zachována, na rozdíl od většiny plážových srázů, které jsou postaveny z chudé břidlice a každým rokem se hroutí o něco více. Z původní baterie na kruhové stěně nic nezůstalo a o horních bateriích jsme se dozvěděli až po opuštění ostrova, takže jsme nemohli ověřit, co z nich zbylo. Němci opevnili oba konce pláže, ale bez větší originality. Nanejvýš můžeme zmínit dva bunkry s minometem Tobruk a 50mm kasematu Pak, které si zachovaly krásné nápisy. Strážnice byla 2. března 2001 zařazena do Doplňkového inventáře historických památek.
Cité dans : Zitiert in : Geciteerd in: Cited in: Citováno v: Biche (batterie de la), Gros Rocher (batterie puis fort du), Belle-Île (île de)