Rideau défensif des Hauts de Meuse, 1877-1880. 264 m alt. Originellement pour 751 hommes, 42 pièces. Dénommé fort d'Essling. « C’est le même que celui de Génicourt ! » Nous ne comptons plus le nombre de fois où l’on a entendu cette assertion. Les similitudes sont grandes certes, mais ne pas visiter l’un sous prétexte d’avoir vu l’autre est une erreur à ne surtout pas commettre. Dans les grandes lignes, mission, périmètre, ravelin, disposition du casernement, des magasins à poudre, des caponnières, des bonnettes d’infanterie et de la rue du rempart, y compris le nombre de traverses-abris, il n’y a rien à redire, c’est exact, les deux forts sont identiques. Dès que l’on entre dans le détail, les différences se font jour. Le ravelin, une pure merveille, comprend aussi six casemates à tir indirect. La défense de ses fossés s’effectue cependant depuis une petite caponnière aux maçonneries très soignées placée à la tête du ravelin. Ici, point d’écuries ni de poste optique dans le ravelin. Le pont-levis de l’entrée est du type Devèze et l’association en place en a retrouvé les contrepoids circulaires. Pour rappel, ce type de pont est relativement rare et il n’en subsiste qu’un seul en parfait état, à la batterie de Sanchey à Épinal. Le cartouche au fronton du fort a, lui aussi, été dégagé des gravats. En capitale, le passage dans la cour du casernement de la troupe s’effectue à ciel ouvert, il n’y a pas de travée centrale. Les fours à pain, presque moitié plus petits qu’à Génicourt puisque la fiche technique du génie n’indique que deux fours de 180 rations pour deux fours de 300 rations au fort voisin, sont disposés longitudinalement dans la manutention (latéralement à Génicourt). Les casemates à tir indirect sont plus excentrées. Les magasins à poudre sont légèrement ogivaux. Les clefs de voûte aux croisements de galeries sont réellement particulières. Elles adoptent une figure géométrique dont le seul angle aigu indique systématiquement la direction d’un poste de combat. Les creux des orillons des caponnières comptent parmi les plus esthétiques de France. De façon plus générale, le travail des tailleurs de pierres et des maçons a été ici bien plus soigné qu’à Génicourt, lequel ne démérite pourtant pas en la matière. C’est ainsi qu’à Troyon les casemates des casernements ont plus de reliefs, les piédroits ayant des bossages. Les caponnières possèdent une large ouverture dans leur voûte, parallèlement et presque contre le mur des embrasures à canon. Les magasins creusés vers 1889-1890 n’ont pas leurs entrées dans le fossé du ravelin, mais bien dans la contrescarpe de la gorge, l’un entre l’entrée du fort et le saillant I, l’autre entre l’entrée et le saillant V. Troyon a subi de plein fouet l’attaque allemande début septembre 1914 et les destructions subies sont plus que conséquentes. Ainsi que nous avons l’habitude de le dire en pareil cas (Cerfontaine, Nogent-l’Abbesse, Manonviller, Camp des Romains, Tavannes…) paradoxalement, le fort est beau d’être détruit. Ses blessures béantes dévoilent ses structures mais, au-delà de l’aspect architectonique, c’est aussi un formidable témoin de la confrontation entre une arme nouvelle (l’obus-torpille) et un bouclier suranné. Les quelques modernisations n’interviendront que durant le conflit. Sur les glacis, on va couler une casemate pour deux canons de 75 mm qui ne sera pas sans rappeler les casemates de Bourges. Ses chambres de tir sont côte à côte et non en échelon refusé ; elles paraissent aussi plus étroites et semblent plus destinées à recevoir du 95 mm sur affût crinoline, mais pour trancher la question, nous devrons y retourner, n’ayant visité Troyon qu’en mai 1996 et mai 1999, alors que nos acquis de l’époque n’étaient pas ceux du moment où nous couchons ces lignes sur le papier, c’est-à-dire juillet 2008. À l’arrière de la casemate, une entrée étroite était protégée par un créneau de tir. Deux cloches Pamart à deux créneaux (dont une dont le bloc a une sortie de secours !) seront, comme cette casemate, reliées au réseau de travaux 17. Celui-ci, raccordé aussi aux magasins de contrescarpe, est en grande partie interdit d’accès pour la protection des chauves-souris. Nous n’en avons jamais vu de plan, ni n’en avons parcouru la totalité, mais il semble bien qu’une très longue galerie file vers la Meuse. Un autre aménagement, moins connu, est l’installation d’un observatoire cuirassé sur les dessus du casernement. Ce cuirassement fut retiré durant l’Entre-deux-guerres pour être replacé sur le fort de Vaux dont les casemates de Bourges avaient été restaurées et remises en état opérationnel. Toujours pendant le premier conflit mondial, dans le ciment au sol de certains passages, des obus, insignes et compas d’artilleur ont été gravés. Haut lieu de la résistance devant l'invasion en septembre 1914, alors que les Allemands perçaient les Hauts de Meuse par la trouée de Spada, Troyon fut bombardé avec des pièces allant jusqu’au calibre 305 mm. Ces mortiers venaient de participer aux sièges de Namur et de Charlemont. En août 1914, Troyon n'était armé que de 4 × 120 L, 12 × 90 mm et 4 mitrailleuses en plus des 12 pièces de flanquement. Malgré cela, par la volonté du capitaine Heym et le courage de la garnison, le fort fit obstacle à un encerclement de Verdun. Un premier combat fut livré du 8 au 10 septembre pendant lequel le fort reçut, estime-t-on, 200 coups de 305 mm. C’est lors de la seconde attaque, du 22 au 27 septembre suivants, le 23 septembre à 15 heures exactement, qu’un projectile creva le plafond du magasin à poudre nord où reposent encore de nos jours 18 braves. Dans une région profondément marquée par le premier conflit mondial, Troyon ne sera représentatif que d’une infime partie du courage de tout un peuple face à l’envahisseur. Probablement est-ce pour cela que le fort tomba dans un oubli quasi total. Il s’est trouvé des voix pour protester de la « surmonumentalisation » de Verdun par rapport à d’autres zones du front ; peut-être faut-il voir dans l’abandon de Troyon, mais aussi des autres forts des Hauts de Meuse et de sites d’Argonne tels la butte de Vauquois, une conséquence de ce constat ? D’un autre côté, tout ne pouvait être sanctifié, hélas. Heureusement, des bénévoles font tourner la roue et Troyon, mais aussi Liouville, Vauquois, sont désormais extraits des oubliettes de l’Histoire. Les dix hectares englobant le fort font l’objet d’un arrête préfectoral de protection de biotope depuis juillet 1993. Nous avions, en 1996, repéré seize espèces d’orchidées sauvages sur les glacis. En 1998, un monument à la mémoire du général Séré de Rivières a été inauguré dans le creux du ravelin. Le fort est une propriété privée mais avec gestion confiée à une association et ouvert au public.
Verteidigungswall der Hauts de Meuse, 1877–1880. 264 m ü. M. Ursprünglich für 751 Mann, 42 Geschütze. Genannt Fort d'Essling. „Das ist dasselbe wie das von Génicourt!“ Wir haben aufgehört zu zählen, wie oft wir diese Behauptung schon gehört haben. Die Ähnlichkeiten sind sicherlich groß, aber das eine nicht zu besuchen, unter dem Vorwand, das andere gesehen zu haben, ist ein Fehler, den man nicht machen sollte. Im Großen und Ganzen gibt es hinsichtlich Mission, Umfang, Ravelin, Anordnung der Kasernen, Pulvermagazine, Kaponnieren, Infanteriekaponnen und der Wallstraße, einschließlich der Anzahl der Schutzübergänge, nichts zu beanstanden, es stimmt, die beiden Forts sind identisch. Sobald wir ins Detail gehen, werden die Unterschiede deutlich. Das Ravelin, ein wahres Wunderwerk, umfasst außerdem sechs Kasematten mit indirektem Feuer. Die Verteidigung der Gräben erfolgt jedoch von einer kleinen Kaponniere mit sehr sauberem Mauerwerk aus, die am Kopf des Ravelin platziert ist. Hier gibt es im Ravelin weder Ställe noch optische Posten. Die Zugbrücke am Eingang ist vom Typ Devèze, und die vorhandene Verbindung hat ihre kreisförmigen Gegengewichte gefunden. Zur Erinnerung: Dieser Brückentyp ist relativ selten, und nur eine ist noch in perfektem Zustand, bei der Batterie Sanchey in Épinal. Die Kartusche auf dem Giebel des Forts wurde ebenfalls von Schutt befreit. Im Kapitell ist der Durchgang zum Hofder Truppenkaserne zum Himmel hin offen; es gibt keine zentrale Spannweite. Die Brotöfen, die fast halb so klein sind wie die von Génicourt, da das technische Datenblatt nur zwei Öfen für 180 Rationen angibt, während im benachbarten Fort zwei Öfen für 300 Rationen vorgesehen sind, sind im Umschlag längs angeordnet (in Génicourt seitlich). Die Kasematten für indirektes Feuer sind stärker exzentrisch angeordnet. Die Pulvermagazine sind leicht spitzbogig. Die Schlusssteinean den Kreuzungspunkten der Galerien sind wirklich ungewöhnlich. Sie haben eine geometrische Form, deren einzelner spitzer Winkel systematisch die Richtung einer Kampfposition anzeigt. Die Vertiefungen der Kaponniere-Geschosse gehören zu den ästhetischsten in Frankreich. Generell war die Arbeit der Steinmetze und Maurer hier viel sorgfältiger als in Génicourt, was in dieser Hinsicht jedoch nicht ohne Verdienst ist. So sind in Troyon die Kasernenkasematten mit ihren Buckeln stärker reliefiert. Die Kaponniere haben eine große Öffnung in ihrem Gewölbe, parallel und fast an der Wand der Schießscharten. Die um 1889-1890 gegrabenen Magazine haben ihre Eingänge nicht im Graben des Ravelin, sondern in der Kontereskarpe der Schlucht, eines zwischen dem Eingang zum Fort und dem Frontbogen I, das andere zwischen dem Eingang und dem Frontbogen V. Troyon erlitt Anfang September 1914 die volle Wucht des deutschen Angriffs, und die erlittenen Zerstörungen waren mehr als erheblich. Wie wir in solchen Fällen (Cerfontaine, Nogent-l'Abbesse, Manonviller, Camp des Romains, Tavannes…) zu sagen pflegen, ist das Fort paradoxerweise schön, um zerstört zu werden. Seine klaffenden Wunden enthüllen seine Strukturen, aber über den architektonischen Aspekt hinaus ist es auch ein beeindruckender Zeuge der Konfrontation zwischen einer neuen Waffe (der Torpedogranate) und einem veralteten Schild. Die wenigen Modernisierungen werden nur während des Konflikts stattfinden. Auf dem Glacis wird eine Kasematte für zwei 75-mm-Geschütze gegossen, die an die Kasematten von Bourges erinnern wird. Die Feuerkammern liegen nebeneinander und nicht in einer verweigerten Staffelung; sie wirken zudem schmaler und scheinen eher für 95-mm-Geschütze auf Krinolinenlafetten ausgelegt zu sein. Um diese Frage zu klären, müssen wir jedoch dorthin zurückkehren, da wir Troyon nur im Mai 1996 und Mai 1999 besucht haben und unser damaliger Kenntnisstand nicht dem von Juli 2008 entsprach, als wir diese Zeilen zu Papier brachten. An der Rückseite der Kasematte war ein schmaler Eingang durch eine Schießscharte geschützt. Zwei Pamart-Glocken mit zwei Zinnen (eine davon mit Notausgang!) werden, wie diese Kasematte, an das Netz der Werke 17 angeschlossen. Dieses Netz, das auch mit den Kontereskarpenmagazinen verbunden ist, ist zum Schutz der Fledermäuse weitgehend unzugänglich. Wir haben nie einen Plan davon gesehen und auch nicht alles bereist, aber es scheint, dass ein sehr langer Gang in Richtung Maas führt. Eine weitere, weniger bekannte Entwicklung ist die Installation eines gepanzerten Observatoriums auf der Kaserne. Diese Panzerung wurde in der Zwischenkriegszeit entfernt und auf dem Fort de Vaux ersetzt, dessen Bourges-Kasematten restauriert und wieder betriebsbereit gemacht worden waren. Außerdem wurden während des Ersten Weltkriegs Granaten, Abzeichen und Artilleriekompasse in den Zement auf dem Boden bestimmter Gänge eingraviert. Troyon, eine Hochburg des Widerstands gegen die Invasion im September 1914, als die Deutschen durch die Spada-Lücke in die Hauts de Meuse einbrachen, wurde mit Geschützen bis zu einem Kaliber von 305 mm bombardiert. Diese Mörser waren kurz zuvor an den Belagerungen von Namur und Charlemont beteiligt gewesen. Im August 1914 war Troyon zusätzlich zu den 12 Flankengeschützen nur mit 4 × 120 L, 12 × 90 mm und 4 Maschinengewehren bewaffnet. Trotzdem verhinderte das Fort dank des Willens von Hauptmann Heym und des Mutes der Garnison eine Einkreisung von Verdun. Eine erste Schlacht wurde vom 8. bis 10. September geschlagen, bei der das Fort schätzungsweise 200 305-mm-Schüsse erhielt. Während des zweiten Angriffs vom 22. bis 27. September durchschlug am 23. September um genau 15 Uhr ein Projektil die Decke des nördlichen Pulvermagazins, in dem noch heute 18 tapfere Männer ruhen. In einer vom Ersten Weltkrieg stark geprägten Region repräsentiert Troyon nur einen winzigen Teil des Mutes eines ganzen Volkes angesichts des Eindringlings. Dies ist wahrscheinlich der Grund, warum das Fort fast völlig in Vergessenheit geriet. Es gab Stimmen, die gegen die „Übermonumentalisierung“ von Verdun im Vergleich zu anderen Frontgebieten protestierten; vielleicht ist die Aufgabe von Troyon, aber auch der anderen Forts der Hauts de Meuse und von Stätten in den Argonnen wie dem Butte de Vauquois, als Konsequenz dieser Beobachtung zu sehen? Andererseits konnte leider nicht alles geheiligt werden. Glücklicherweise halten Freiwillige das Rad am Laufen, und Troyon sowie Liouville und Vauquois sind nun vor dem Müllhaufen der Geschichte gerettet. Die zehn Hektar rund um das Fort stehen seit Juli 1993 unter einem Präfekturerlass zum Schutz der Biotope. 1996 entdeckten wir auf dem Glacis sechzehn Arten wilder Orchideen. 1998 wurde in der Mulde des Ravelin ein Denkmal zum Gedenken an General Séré de Rivières eingeweiht. Das Fort befindet sich in Privatbesitz, wird aber von einem Verein verwaltet und ist für die Öffentlichkeit zugänglich.
Verdedigingsgordijn van de Hauts de Meuse, 1877-1880. 264 m hoogte. Oorspronkelijk voor 751 manschappen, 42 kanonnen. Fort d'Essling genaamd. "Het is hetzelfde als dat van Génicourt!" We zijn de tel kwijtgeraakt van hoe vaak we deze bewering hebben gehoord. De overeenkomsten zijn zeker groot, maar het niet bezoeken van de ene onder het voorwendsel dat we de andere hebben gezien, is een fout die we niet moeten maken. Over het algemeen, missie, perimeter, ravelijn, indeling van de kazerne, kruitmagazijnen, caponnières, infanteriekapoenen en de walstraat, inclusief het aantal schuilplaatsen, valt er niets te klagen, het is waar, de twee forten zijn identiek. Zodra we in de details duiken, worden de verschillen duidelijk. De ravelijn, een waar wonder, bevat ook zes indirecte vuurkazematten. De verdediging van de grachten wordt echter uitgevoerd vanuit een kleine caponnière met zeer net metselwerk, geplaatst aan het hoofdeinde van het ravelijn. Hier zijn geen stallen of optische palen in het ravelijn. De ophaalbrug bij de ingang is van het type Devèze, en de bestaande constructie heeft zijn ronde contragewichten gevonden. Ter herinnering: dit type brug is relatief zeldzaam en er is er slechts één in perfecte staat bewaard gebleven, namelijk bij de batterij Sanchey in Épinal. De cartouche op het fronton van het fort is eveneens van puin ontdaan. In de hoofdstad is de doorgang naar de binnenplaats van de troepenkazerne open naar de hemel; er is geen centrale overspanning. De broodovens, bijna half zo klein als die in Génicourt, aangezien de technische fiche slechts twee ovens van 180 rantsoenen vermeldt tegenover twee ovens van 300 rantsoenen in het naburige fort, zijn in de lengterichting geplaatst (in Génicourt lateraal). De kazematten met indirecte vuurhaarden staanmeer excentrisch. De kruitmagazijnen zijn licht spitsboogvormig. De sluitstenen op de kruisingen van de galerijen zijn ronduit ongebruikelijk. Ze nemen een geometrische vorm aan waarvan de enkele scherpe hoek systematisch de richting van een gevechtspositie aangeeft. De holtes van de caponnières behoren tot de meest esthetische van Frankrijk. Meer in het algemeen was het werk van de steenhouwers en metselaars hier veel zorgvuldiger dan in Génicourt, wat in dit opzicht niet onverdienstelijk is. Zo hebben de kazematten van de kazernes in Troyon meer reliëf, met nokken op de stijlen. De caponnières hebben een grote opening in hun gewelf, parallel aan en bijna tegen de wand van de schietgaten van het geschut. De magazijnen die rond 1889-1890 werden gegraven, hebben hun ingangen niet in de greppel van het ravelijn, maar in de contrescarp van de kloof, één tussen de ingang van het fort en saillant I, de andere tussen de ingang en saillant V. Troyon leed de volle kracht van de Duitse aanval begin september 1914 en de geleden schade was meer dan aanzienlijk. Zoals we in dergelijke gevallen (Cerfontaine, Nogent-l'Abbesse, Manonviller, Camp des Romains, Tavannes…) wel vaker zeggen, is het fort paradoxaal genoeg prachtig om vernietigd te worden. De gapende wonden onthullen de structuren, maar naast het architectonische aspect is het ook een formidabele getuige van de confrontatie tussen een nieuw wapen (de torpedogranaat) en een verouderd schild. De weinige moderniseringen zullen pas tijdens het conflict plaatsvinden. Op het glacis zal een kazemat voor twee 75 mm kanonnen worden gegoten, die doet denken aan de kazematten van Bourges. De vuurkamers liggen naast elkaar en niet in een geweigerde echelon; ze lijken ook smaller en lijken meer bedoeld om 95 mm op crinoline-monturen te ontvangen, maar om de kwestie te beslissen, zullen we daarheen moeten terugkeren, aangezien we Troyon alleen in mei 1996 en mei 1999 hebben bezocht, terwijl onze kennis destijds niet die was van de tijd dat we deze lijnen op papier zetten, dat wil zeggen juli 2008. Aan de achterkant van de kazemat werd een smalle ingang beschermd door een schietgat. Twee Pamart-klokken met twee kantelen (waarvan één een nooduitgang heeft!) zullen, net als deze kazemat, worden aangesloten op het netwerk van werken 17. Dit netwerk, dat ook is aangesloten op de contrescarp-magazijnen, is grotendeels ontoegankelijk voor de bescherming van vleermuizen. We hebben er nooit een plattegrond van gezien, noch hebben we het helemaal afgereisd, maar het lijkt erop dat er een zeer lange galerij naar de Maas loopt. Een andere, minder bekende ontwikkeling is de installatie van een gepantserd observatorium bovenop de kazerne. Deze bepantsering werd tijdens het interbellum verwijderd om te worden vervangen op Fort de Vaux, waar de Bourges-kazematten waren gerestaureerd en weer operationeel waren. Ook tijdens de Eerste Wereldoorlog werden granaten, insignes en artilleriekompassen in het cement van de vloer van bepaalde gangen gegraveerd. Troyon, een bolwerk van verzet tegen de invasie in september 1914, toen de Duitsers via de Spada-kloof door de Hauts de Meuse braken, werd gebombardeerd met kanonnen tot kaliber 305 mm. Deze mortieren hadden net deelgenomen aan de belegeringen van Namen en Charlemont. In augustus 1914 was Troyon bewapend met slechts 4 × 120 L, 12 × 90 mm en 4 machinegeweren, naast de 12 flankerende kanonnen. Desondanks voorkwam het fort, dankzij de wil van kapitein Heym en de moed van het garnizoen, een omsingeling van Verdun. Een eerste slag vond plaats van 8 tot 10 september, waarbij het fort naar schatting 200 305 mm-granaten ontving. Het was tijdens de tweede aanval, van 22 tot 27 september, dat op 23 september om precies 15.00 uur een projectiel het plafond van het noordelijke kruitmagazijn doorboorde, waar vandaag de dag nog steeds 18 dappere mannen rusten. In een regio die diep getekend is door de Eerste Wereldoorlog, zal Troyon slechts een klein deel vertegenwoordigen van de moed van een heel volk tegenover de indringer. Dit is waarschijnlijk de reden waarom het fort bijna volledig in de vergetelheid raakte. Er gingen stemmen op die protesteerden tegen de "overmonumentalisering" van Verdun in vergelijking met andere delen van het front; misschien moet het verlaten van Troyon, maar ook van de andere forten van de Hauts de Meuse en locaties in de Argonne zoals de Butte de Vauquois, gezien worden als een gevolg van deze constatering? Aan de andere kant kon helaas niet alles geheiligd worden. Gelukkig houden vrijwilligers de boel draaiende en zijn Troyon, net als Liouville en Vauquois, nu gered uit de prullenbak van de geschiedenis. De tien hectare rondom het fort vallen sinds juli 1993 onder een prefectuurlijk besluit tot biotoopbescherming. In 1996 ontdekten we zestien soorten wilde orchideeën op het glacis. In 1998 werd in de holte van het ravelijn een monument ter nagedachtenis aan generaal Séré de Rivières onthuld. Het fort is particulier bezit, maar wordt beheerd door een vereniging en is open voor publiek.
Defensive curtain of the Hauts de Meuse, 1877-1880. 264 m alt. Originally for 751 men, 42 guns. Called Fort d'Essling. "It's the same as the one at Génicourt!" We've lost count of the number of times we've heard this assertion. The similarities are certainly great, but not visiting one under the pretext of having seen the other is a mistake that should not be made. In general terms, mission, perimeter, ravelin, layout of the barracks, powder magazines, caponiers, infantry capons and the rampart street, including the number of shelter traverses, there is nothing to complain about, it's true, the two forts are identical. As soon as we get into the details, the differences become apparent. The ravelin, a pure marvel, also includes six indirect fire casemates. The defense of its ditches, however, is carried out from a small caponier with very neat masonry placed at the head of the ravelin. Here, there are no stables or optical post in the ravelin. The drawbridge at the entrance is of the Devèze type, and the association in place has found its circular counterweights. As a reminder, this type of bridge is relatively rare, and only one remains in perfect condition, at the Sanchey battery in Épinal. The cartouche on the pediment of the fort has also been cleared of rubble. In the capital, the passage into the courtyard of the troop barracks is open to the sky; there is no central span. The bread ovens, almost half as small as those at Génicourt since the engineering data sheet only indicates two 180-ration ovens for two 300-ration ovens at the neighboring fort, are arranged longitudinally in the handling (laterally at Génicourt). The indirect fire casemates are more off-center. The powder magazines are slightly ogival. The keystones at the gallery intersections are truly unusual. They adopt a geometric shape whose single acute angle systematically indicates the direction of a combat position. The hollows of the caponier orillons are among the most aesthetic in France. More generally, the work of the stonemasons and masons was much more careful here than at Génicourt, which is nevertheless not without merit in this regard. Thus, at Troyon, the casemates of the barracks have more relief, the jambs having bosses. The caponiers have a large opening in their vault, parallel and almost against the wall of the gun embrasures. The magazines dug around 1889-1890 do not have their entrances in the ditch of the ravelin, but in the counterscarp of the gorge, one between the entrance to the fort and salient I, the other between the entrance and salient V. Troyon suffered the full force of the German attack at the beginning of September 1914 and the destruction suffered was more than significant. As we are used to saying in such cases (Cerfontaine, Nogent-l'Abbesse, Manonviller, Camp des Romains, Tavannes…) paradoxically, the fort is beautiful to be destroyed. Its gaping wounds reveal its structures but, beyond the architectural aspect, it is also a formidable witness to the confrontation between a new weapon (the torpedo shell) and an outdated shield. The few modernizations will only take place during the conflict. On the glacis, a casemate for two 75 mm guns will be cast, which will be reminiscent of the casemates of Bourges. Its firing chambers are side by side and not in refused echelon; they also appear narrower and seem more intended to receive 95 mm on crinoline mounts, but to decide the question, we will have to return there, having only visited Troyon in May 1996 and May 1999, while our knowledge at the time was not those of the time when we put these lines on paper, that is to say July 2008. At the rear of the casemate, a narrow entrance was protected by a firing loophole. Two Pamart bells with two crenellations (one of which has an emergency exit!) will, like this casemate, be connected to the network of works 17. This network, also connected to the counterscarp magazines, is largely inaccessible for the protection of bats. We have never seen a plan of it, nor have we traveled all of it, but it seems that a very long gallery runs towards the Meuse. Another, less well-known development is the installation of an armored observatory on top of the barracks. This armor was removed during the interwar period to be replaced on the Fort de Vaux, whose Bourges casemates had been restored and put back into operational condition. Also during the First World War, shells, badges, and artillery compasses were engraved in the cement on the ground of certain passages. A stronghold of resistance against the invasion in September 1914, when the Germans broke through the Hauts de Meuse through the Spada Gap, Troyon was bombarded with guns up to 305 mm caliber. These mortars had just participated in the sieges of Namur and Charlemont. In August 1914, Troyon was armed with only 4 × 120 L, 12 × 90 mm and 4 machine guns in addition to the 12 flanking guns. Despite this, thanks to the will of Captain Heym and the courage of the garrison, the fort prevented an encirclement of Verdun. A first battle was fought from September 8 to 10 during which the fort received, it is estimated, 200 305 mm shots. It was during the second attack, from September 22nd to 27th, on September 23rd at exactly 3 p.m., that a projectile pierced the ceiling of the northern powder magazine where 18 brave men still rest today. In a region deeply marked by the First World War, Troyon will only represent a tiny part of the courage of an entire people in the face of the invader. This is probably why the fort fell into almost total oblivion. There were voices protesting the "over-monumentalization" of Verdun compared to other areas of the front; perhaps the abandonment of Troyon, but also of the other forts of the Hauts de Meuse and sites in Argonne such as the Butte de Vauquois, should be seen as a consequence of this observation? On the other hand, not everything could be sanctified, alas. Fortunately, volunteers keep the wheel turning, and Troyon, as well as Liouville and Vauquois, are now rescued from the dustbin of history. The ten hectares surrounding the fort have been the subject of a prefectural decree for biotope protection since July 1993. In 1996, we spotted sixteen species of wild orchids on the glacis. In 1998, a monument to the memory of General Séré de Rivières was inaugurated in the hollow of the ravelin. The fort is privately owned, but managed by an association and open to the public.
Obranná opona Hauts de Meuse, 1877-1880. 264 m n. m. Původně pro 751 mužů, 42 děl. Nazývala se Fort d'Essling. „Je stejná jako ta v Génicourtu!“ Ztratili jsme přehled o tom, kolikrát jsme toto tvrzení slyšeli. Podobnosti jsou jistě velké, ale nenavštívit jednu pod záminkou, že jsme viděli druhou, je chyba, které by se nemělo dopustit. Obecně řečeno, co se týče poslání, perimetru, ravelinu, uspořádání kasáren, pracháren, kaponiérů, pěchotních kaponiérů a ulice valu, včetně počtu přístřeškových traverz, není si na co stěžovat, je pravda, že obě pevnosti jsou identické. Jakmile se dostaneme do detailů, rozdíly se stanou zřejmými. Ravelin, čirý zázrak, zahrnuje také šest kasemat pro nepřímou palbu. Obrana jeho příkopů je však prováděna z malé kaponiéry s velmi úhledným zdivem umístěné v čele ravelinu. Zde se v ravelinu nenacházejí žádné stáje ani optický sloup. Padací most u vchodu je typu Devèze a stávající most našel své kruhové protizávaží. Pro připomenutí, tento typ mostu je relativně vzácný a v perfektním stavu se dochoval pouze jeden, a to u baterie Sanchey v Épinalu. Kartuše na štítu pevnosti byla také zbavena sutin. V hlavním městě je průchod do nádvoří kasáren otevřený k nebi; chybí zde žádné centrální pole. Pece na chléb, téměř o polovinu menší než ty v Génicourtu, protože technický list uvádí pouze dvě pece na 180 dávek na dvě pece na 300 dávek v sousední pevnosti, jsou uspořádány podélně v manipulačním prostoru (v Génicourtu příčně). Kasematy pro nepřímou palbu jsou více mimo střed. Prašné sklady jsou mírně šikmé. Svorníky na křižovatkách galerií jsou skutečně neobvyklé. Mají geometrický tvar, jehož jediný ostrý úhel systematicky ukazuje směr bojové pozice. Prohlubně kaponiérských střílen patří k nejestetičtějším ve Francii. Obecněji řečeno, práce kameníků a zedníků zde byla mnohem pečlivější než v Génicourtu, který však v tomto ohledu není bez zásluh. V Troyonu mají tedy kasematy kasáren větší reliéf, zárubně mají výstupky. Kaponiéry mají ve své klenbě velký otvor, rovnoběžný a téměř u stěny střílen děl. Střílny vykopané kolem let 1889-1890 nemají vchody v příkopu ravelinu, ale v protiskluzu rokle, jeden mezi vchodem do pevnosti a výběžkem I, druhý mezi vchodem a výběžkem V. Troyon utrpěl plnou sílu německého útoku na začátku září 1914 a způsobené škody byly více než značné. Jak se v takových případech říká (Cerfontaine, Nogent-l'Abbesse, Manonviller, Camp des Romains, Tavannes…), paradoxně je pevnost krásná na to, aby byla zničena. Jeho zející rány odhalují jeho strukturu, ale kromě architektonického aspektu je také impozantním svědkem konfrontace mezi novou zbraní (torpédovým granátem) a zastaralým štítem. Několik málo modernizací proběhne pouze během konfliktu. Na předhradí bude odlita kasemata pro dva 75mm kanóny, která bude připomínat kasematy z Bourges. Její střelecké komory jsou vedle sebe a ne v odmítnutém echelonu; také se zdají být užší a spíše určené pro umístění 95mm kanónů na krinolínových úchytech, ale abychom tuto otázku zodpověděli, budeme se tam muset vrátit, protože Troyon jsme navštívili pouze v květnu 1996 a květnu 1999, přičemž naše tehdejší znalosti neodpovídaly době, kdy jsme tyto řádky zapisovali, tedy v červenci 2008. V zadní části kasematy byl úzký vchod chráněn střeleckou střílnou. Dva zvony Pamart se dvěma cimbuřími (z nichž jedno má nouzový východ!) budou, stejně jako tato kasemata, napojeny na síť prací 17. Tato síť, která je rovněž napojena na sklady protiskluzových nábřeží, je z důvodu ochrany netopýrů z velké části nepřístupná. Nikdy jsme neviděli její plán, ani jsme ji celou neprocestovali, ale zdá se, že směrem k řece Meuse vede velmi dlouhá galerie. Dalším, méně známým projektem je instalace obrněné pozorovatelny na střeše kasáren. Tato pancéřová souprava byla v meziválečném období odstraněna, aby byla nahrazena na pevnosti Fort de Vaux, jejíž kasematy v Bourges byly restaurovány a uvedeny do provozuschopného stavu. Také během první světové války byly do cementu na zemi některých chodeb ryty granáty, odznaky a dělostřelecké kompasy. Troyon, bašta odporu proti invazi v září 1914, kdy Němci prorazili Hauts de Meuse přes Spada Gap, byl bombardován děly ráže až 305 mm. Tyto minomety se právě zúčastnily obléhání Namuru a Charlemontu. V srpnu 1914 byl Troyon vyzbrojen pouze 4 × 120 L, 12 × 90 mm a 4 kulomety kromě 12 bočních děl. Navzdory tomu se pevnosti díky vůli kapitána Heyma a odvaze posádky podařilo zabránilo obklíčení Verdunu. První bitva se odehrála od 8. do 10. září, během níž se odhaduje, že pevnost obdržela 200 střel ráže 305 mm. Během druhého útoku, od 22. do 27. září, 23. září přesně v 15 hodin, prorazil projektil strop severního střelného skladu, kde dodnes odpočívá 18 statečných mužů. V oblasti hluboce poznamenané první světovou válkou bude Troyon představovat jen nepatrnou část odvahy celého lidu tváří v tvář vetřelci. To je pravděpodobně důvod, proč pevnost upadla téměř v naprosté zapomnění. Ozývaly se hlasy protestující proti „přílišné monumentalizaci“ Verdunu ve srovnání s jinými oblastmi fronty; možná by opuštění Troyonu, ale i dalších pevností Hauts de Meuse a lokalit v Argonne, jako je Butte de Vauquois, mělo být vnímáno jako důsledek tohoto pozorování? Na druhou stranu, ne všechno se bohužel podařilo posvětit. Naštěstí dobrovolníci udržují kolo v chodu a Troyon, stejně jako Liouville a Vauquois, jsou nyní zachráněny ze smetiště dějin. Deset hektarů obklopujících pevnost je od července 1993 předmětem prefekturního nařízení o ochraně biotopů. V roce 1996 jsme na svahu spatřili šestnáct druhů divokých orchidejí. V roce 1998 byl v prohlubni ravelinu slavnostně odhalen pomník na památku generála Sérého de Rivières. Pevnost je v soukromém vlastnictví, ale spravuje ji sdružení a je přístupná veřejnosti.
Cité dans : Zitiert in : Geciteerd in: Cited in: Citováno v: Haudiomont (poste d'), Essling (fort d'), Vaux (fort de), Raymond Adolphe Séré de Riviéres, Les casemates de Bourges, Saint-Rémy (poste de), Paroches (fort des)