Place de Dijon, sud-ouest de la ville, 1878-1879. 600 m/alt. Dénommé réduit Lambert. Assis à 5 kilomètres au sud-ouest du fort de la Motte Giron, le Mont Afrique occupe une position qu'en cas de conflit, il vaut mieux tenir que laisser à l'ennemi qui, d'ici, embrasserait de ses vues toute la place de Dijon. Lorsqu'il fit le siège d'Alésia, César, se méfiant de la versatilité de ses alliés Éduens, laissa sur ses arrières une légion qu'il aurait rappelée d'Afrique et nommée par ailleurs "Africana". Des fouilles ont livré ici des pièces de monnaie contemporaines de l'occupation de César et provenant d'Afrique ; ceci pour expliquer le nom de ce Mont que l'on prévoyait d'occuper avec une troupe d'environ 600 hommes. Il s'agit d'un réduit, donc l'ultime point de résistance d'une position comprenant un noyau –le réduit- et des positions satellites. Ces dernières, au nombre de trois, ont pour nom batterie du Camp Romain, batterie de Flavignerot et batterie de Roche Chainiènes. Gageons que, si Dijon avait été maintenue dans les places prioritaires pour l'attribution des crédits, nous aurions vu creuser sur ce mont des magasins sous roc, des abris cavernes et de nombreux parapets d'infanterie. Ce réduit consiste en un rectangle d'environ 60 mètres sur 40 cerné d'un fossé aux escarpe et contrescarpe non revêtues. Une partie du sommet de l'escarpe est constituée de lauzes. Ce réduit est précédé, sur la contrescarpe, d'un tambour avec murs crénelés. La dénomination de tambour est ici sujet à caution dans la mesure où il n'est pas attaché à l'escarpe, mais on ne peut pas plus le qualifier de ravelin, terme impliquant une élévation de terres, ce qui n'est pas le cas. Laissons les spécialistes trancher la question et continuons. Le fossé est franchi sur un petit pont que rien ne nous autorise à qualifier autrement que fixe. En effet, aucun pilastre, aucune fosse, ne montre un vestige de pont-levis, quel qu'il soit. Une petite cour succède au pont et, devant nous, nous avons la véritable entrée, avec fronton et chronogrammes 1878-1879. De part et d'autre du passage en capitale, nous avons deux chambrées. Sur la gauche, une poterne donne sur un escalier descendant aux organes de défense de la gorge. En fait, cette dernière est constituée d'une courtine longue d'une quinzaine de mètres que les feux de mousqueterie de deux casemates d'à peine 2,5 m sur 2 m défendent. Ces deux casemates, en fait d'authentiques coffres de courtine, sont reliées par une large galerie dont le plafond n'est autre que la cour du réduit. Empruntant le passage en capitale qui abrite les ouvertures vers les citernes, nous arrivons dans un passage couvert transversal. Face à nous, un petit magasin à poudre est établi dans le prolongement de l'axe de l'ouvrage. Il possède un seul créneau à lampe et son plancher est dans un état de conservation exceptionnel. À gauche et à droite, une rue du rempart miniature, avec une seule traverse en arrière de chaque saillant du front de tête. En avant de chacune d'entre elles se trouve une petite bonnette d'infanterie dont l'angle central comporte une galerie large d'à peine un mètre sur dix de long. Cette galerie débouche à l'extérieur pour arriver dans une guérite flanquante. Dépourvues de toiture, elles sont si exiguës, qu'en guise d'armement pour le flanquement, seul le tir au pistolet eût été possible. Ce dispositif, avec une galerie menant à un petit organe de défense à ciel ouvert n'aura été rencontré ailleurs qu'à la batterie de Sermenaz à Lyon. Ainsi, le front de tête bénéficiait sinon des feux, à tout le moins de regards de deux guérites, perchées sur les saillants telles des nids de pies. Convenons que ce système désuet et fragile, au premier coup au but, aurait été réduit à néant. Si l'on applique la même réflexion à l'organe protégeant l'entrée depuis la contrescarpe et l'absence de tout écran au devant du casernement, gageons que la résistance escomptée de ce réduit ne devait guère être conséquente. Au faîte du réduit, se trouve un poste de communications optiques, le seul de la place avec celui de la Motte Giron. Il est réalisé en dur, de forme circulaire, avec ici aussi une place en sous-sol ; nous ne pouvons avec certitude lui attribuer qu'un seul créneau, orienté à priori vers l'abbaye de Cluny. Pourtant il appert que cinq directions étaient concernées dont trois, Salins (Grelimbach), Chailluz et Cognelot, en doublure du poste de la Motte Giron. En fait, ce poste a été totalement remanié en 1924 pour l'installation d'un puissant phare dont les essais ont eu lieu le 27 avril 1925 et l'inauguration le surlendemain. Ce phare est donné comme étant le premier phare terrestre pour avions, c'est le premier des poteaux indicateurs qui jalonneront la navigation aérienne, laquelle s'effectuait alors encore à vue. Il est placé au croisement des itinéraires Paris-Suisse, Paris-Italie et Paris-Méditérrannée. Il braquait sur l'horizon un faisceau lumineux visible depuis une altitude donnée jusqu'à 400 km, il "touchait" Rouen, Bruxelles, Anvers et Turin. Le faisceau était créé par huit lentilles de deux mètres de diamètre qui donnaient une puissance lumineuse d'un milliard de bougies. Depuis la plate-forme en béton le coiffant, la vue est superbe. Les formes imposées aux terres de couverture du réduit ressortent particulièrement bien et permettent de discerner l'emplacement des pièces d'artillerie, leur barbette et jusqu'à l'échancrure dans cette dernière pour la volée de la pièce. Ce réduit, en plus d'être une curiosité, est un réel petit bijou. Heureusement, il n'a pas à craindre de déprédations car il est inclus dans le périmètre du chenil de la police municipale de Dijon (05/2002). Il ne se visite pas. Souvent orthographié "Affrique".
Festung von Dijon, Südwesten der Stadt, 1878-1879. 600 M ü M. Bezeichnet Reduit Lambert. Gelegen 5 Kilometer südwestlich des Forts de la Motte Giron, nimmt der Mont Afrique eine Position ein, die im Konfliktfall besser zu halten ist, als sie einem Feind zu überlassen, der von hier aus die gesamte Festung von Dijon mit seinen Blicken umfassen würde. Als er Alesia belagerte, ließ Cäsar, misstrauisch gegenüber der Wankelmütigkeit seiner verbündeten Häduer, in seinem Rücken eine Legion, die er aus Afrika zurückgerufen und zudem "Africana" genannt haben soll. Ausgrabungen haben hier Münzen zeitgenössisch mit der Besetzung durch Cäsar und aus Afrika stammend geliefert; dies, um den Namen dieses Berges zu erklären, den man mit einer Truppe von etwa 600 Mann zu besetzen vorhatte. Es handelt sich um ein Reduit, also den letzten Widerstandspunkt einer Stellung, die einen Kern –das Reduit– und Satellitenstellungen umfasst. Letztere, drei an der Zahl, tragen die Namen Batterie du Camp Romain, Batterie de Flavignerot und Batterie de Roche Chainiènes. Wagen wir zu behaupten, dass, wenn Dijon in den prioritären Festungen für die Kreditzuteilung geblieben wäre, wir auf diesem Berg Felsenmagazine, Kavernenunterstände und zahlreiche Infanteriebrustwehren hätten graben sehen. Dieses Reduit besteht aus einem Rechteck von etwa 60 Metern auf 40, umgeben von einem Graben mit nicht verkleideter Escarpe und Kontereskarpe. Ein Teil der Grabensohle der Escarpe besteht aus Steinplatten. Diesem Reduit ist auf der Kontereskarpe ein Tambour mit Zinnenmauern vorgelagert. Die Bezeichnung Tambour ist hier mit Vorsicht zu genießen, da er nicht an der Escarpe befestigt ist, aber man kann ihn auch nicht als Ravelin bezeichnen, ein Begriff, der eine Erderhöhung impliziert, was nicht der Fall ist. Lassen wir die Spezialisten die Frage entscheiden und fahren wir fort. Der Graben wird auf einer kleinen Brücke überquert, die wir nichts anderes als fest bezeichnen dürfen. Tatsächlich zeigt kein Pilaster, keine Grube, ein Überbleibsel einer Zugbrücke, welcher Art auch immer. Ein kleiner Hof folgt auf die Brücke und vor uns haben wir den wahren Eingang, mit Giebel und Chronogrammen 1878-1879. Zu beiden Seiten des Kapitaldurchgangs haben wir zwei Schlafräume. Links gibt eine Poterne auf eine Treppe, die zu den Verteidigungsorganen der Kehle hinabführt. Tatsächlich besteht letztere aus einer etwa fünfzehn Meter langen Kurtine, die durch die Musketenfeuer zweier Kasematten von kaum 2,5 m auf 2 m verteidigt wird. Diese beiden Kasematten, tatsächlich echte Kurtinenkoffer, sind durch eine breite Galerie verbunden, deren Decke nichts anderes als der Hof des Reduits ist. Indem wir den Kapitaldurchgang nehmen, der die Öffnungen zu den Zisternen beherbergt, gelangen wir in einen überdachten Querdurchgang. Vor uns ist ein kleines Pulvermagazin in der Verlängerung der Achse des Werks eingerichtet. Es besitzt nur eine Lampenscharte und sein Boden ist in einem außergewöhnlichen Erhaltungszustand. Links und rechts, eine miniature Wallstraße, mit nur einer Traverse hinter jedem Saillant der Kopffront. Vor jeder von ihnen befindet sich eine kleine Infanterie-Bonnette, deren zentraler Winkel eine Galerie von kaum einem Meter Breite auf zehn Meter Länge aufweist. Diese Galerie mündet nach außen, um in eine flankierende Wachbude zu gelangen. Ohne Dach sind sie so beengt, dass als Bewaffnung für die Bestreichung nur der Pistolenschuss möglich gewesen wäre. Diese Vorrichtung, mit einer Galerie, die zu einem kleinen offenen Verteidigungsorgan führt, wurde anderswo nur bei der Batterie von Sermenaz in Lyon angetroffen. So profitierte die Kopffront, wenn nicht von den Feuern, so doch wenigstens von den Blicken zweier Wachbuden, die auf den Saillants thronten wie Elsternnester. Geben wir zu, dass dieses veraltete und fragile System beim ersten Treffer zunichte gemacht worden wäre. Wenn man die gleiche Überlegung auf das Organ anwendet, das den Eingang von der Kontereskarpe aus schützt, und das Fehlen jeglichen Schirms vor der Kasernierung, so wollen wir wetten, dass der erwartete Widerstand dieses Reduits kaum beträchtlich gewesen sein dürfte. Auf der Höhe des Reduits befindet sich ein Posten für optische Kommunikation, der einzige der Festung mit dem der Motte Giron. Er ist massiv ausgeführt, von kreisförmiger Form, mit hier ebenfalls einem Platz im Untergeschoss; wir können ihm mit Sicherheit nur eine Scharte zuschreiben, a priori in Richtung der Abtei von Cluny orientiert. Dennoch scheint es, dass fünf Richtungen betroffen waren, davon drei, Salins (Grelimbach), Chailluz und Cognelot, als Doppelung des Postens der Motte Giron. Tatsächlich wurde dieser Posten 1924 vollständig umgebaut für die Installation eines starken Leuchtturms, dessen Tests am 27. April 1925 stattfanden und die Einweihung am übernächsten Tag. Dieser Leuchtturm gilt als der erste terrestrische Leuchtturm für Flugzeuge, es ist der erste der Wegweiser, die die Luftfahrt kennzeichnen werden, die damals noch auf Sicht durchgeführt wurde. Er ist am Kreuzungspunkt der Strecken Paris-Schweiz, Paris-Italien und Paris-Mittelmeer platziert. Er richtete auf den Horizont einen Lichtstrahl, der von einer gegebenen Höhe bis zu 400 km sichtbar war, er "berührte" Rouen, Brüssel, Antwerpen und Turin. Der Strahl wurde durch acht Linsen von zwei Metern Durchmesser erzeugt, die eine Lichtstärke von einer Milliarde Kerzen gaben. Von der ihn krönenden Betonplattform aus ist die Aussicht großartig. Die den Deckerdämmen des Reduits aufgezwungenen Formen treten besonders gut hervor und erlauben, den Standort der Artilleriegeschütze, ihre Barbette und bis zur Aussparung in letzterer für den Geschützlauf zu erkennen. Dieses Reduit ist, zusätzlich zu einer Kuriosität, ein echtes kleines Juwel. Glücklicherweise muss es keine Zerstörungen befürchten, da es im Perimeter des Hundezwingers der Munizipalpolizei von Dijon eingeschlossen ist (05/2002). Es ist nicht zu besichtigen. Oft geschrieben "Affrique".
Vesting van Dijon, zuidwesten van de stad, 1878-1879. 600 m/hoogte. Genoemd reduit Lambert. Gezeteld 5 kilometer ten zuidwesten van het fort de la Motte Giron, bezet de Mont Afrique een positie die in geval van conflict beter vast te houden is dan aan een vijand over te laten die, van hieruit, de gehele vesting van Dijon met zijn blikken zou omvatten. Toen hij het beleg van Alesia sloeg, liet Caesar, wantrouwig tegenover de wispelturigheid van zijn bondgenoten de Edueners, in zijn rug een legioen dat hij uit Afrika zou hebben teruggeroepen en bovendien "Africana" genoemd. Opgravingen hebben hier munten opgeleverd contemporain met de bezetting door Caesar en afkomstig uit Afrika; dit om de naam van deze Berg te verklaren die men voorzag te bezetten met een troep van ongeveer 600 man. Het betreft een reduit, dus het ultieme weerstandspunt van een stelling die een kern –het reduit– en satellietstellingen omvat. Deze laatste, drie in getal, dragen de naam batterij du Camp Romain, batterij de Flavignerot en batterij de Roche Chainiènes. Laten we wedden dat, als Dijon was gehandhaafd in de prioritaire vestingen voor de toewijzing van kredieten, we op deze berg onderrotsmagazijnen, grotenschuilplaatsen en talrijke infanterieborstweringen hadden zien graven. Dit reduit bestaat uit een rechthoek van ongeveer 60 meter op 40 omringd door een gracht met onbeklede escarpe en contrescarpe. Een deel van de grachtbodem van de escarpe bestaat uit leistenen. Dit reduit wordt voorafgegaan, op de contrescarpe, door een tamboer met gekanteelde muren. De benaming tamboer is hier met voorzichtigheid te genieten aangezien hij niet aan de escarpe is bevestigd, maar men kan hem evenmin als ravelijn kwalificeren, een term die een verhoging van aarde impliceert, wat niet het geval is. Laten we de specialisten de knoop doorhakken en vervolgen. De gracht wordt overbrugd op een kleine brug die wij niet anders dan vast mogen kwalificeren. Inderdaad, geen pilaster, geen kuil, toont een overblijfsel van een ophaalbrug, van welke aard ook. Een klein hof volgt op de brug en, voor ons, hebben we de ware ingang, met fronton en chronogrammen 1878-1879. Aan weerszijden van de doorgang in hoofdrichting hebben we twee slaapzalen. Links geeft een poterne op een trap afdalend naar de verdedigingsorganen van de keel. In feite bestaat deze laatste uit een courtine van een vijftiental meter lang die de musketvuren van twee kazematten van nauwelijks 2,5 m op 2 m verdedigen. Deze twee kazematten, in feite authentieke courtinekoffers, zijn verbonden door een brede galerij waarvan het plafond niets anders is dan de hof van het reduit. Gebruikmakend van de doorgang in hoofdrichting die de openingen naar de cisterne herbergt, komen we in een overdekte dwarsdoorgang. Tegenover ons, is een klein kruitmagazijn ingericht in het verlengde van de as van het werk. Het bezit slechts één lampenis en zijn vloer is in een uitzonderlijke staat van bewaring. Links en rechts, een miniature wallstraat, met slechts één traverse achter elke saillant van de kopfront. Voor elk van hen bevindt zich een kleine infanterie-bonnette waarvan de centrale hoek een galerij breed van nauwelijks een meter op tien lang bevat. Deze galerij komt naar buiten uit om in een flankerende wachthuisje aan te komen. Ontdaan van dakbedekking, zijn ze zo benauwd, dat als bewapening voor de bestrijking, alleen het pistoolschot mogelijk zou zijn geweest. Deze inrichting, met een galerij leidend naar een klein openluchtverdedigingsorgaan, zal elders alleen zijn aangetroffen bij de batterij van Sermenaz in Lyon. Aldus, de kopfront genoot zo niet van de vuren, dan toch van de blikken van twee wachthuisjes, gezeten op de saillants als eksternesten. Laten we afspreken dat dit verouderde en fragiele systeem, bij het eerste trefferschot, tot niets zou zijn gereduceerd. Als men dezelfde redenering toepast op het orgaan dat de ingang beschermt vanaf de contrescarpe en de afwezigheid van enig scherm voor de kazernering, laten we wedden dat de verwachte weerstand van dit reduit nauwelijks aanzienlijk moet zijn geweest. Op de top van het reduit, bevindt zich een post voor optische communicatie, de enige van de vesting met die van de Motte Giron. Hij is uitgevoerd in steen, van cirkelvormige vorm, met hier ook een plaats in de kelder; wij kunnen met zekerheid hem slechts één schietgat toeschrijven, georiënteerd a priori naar de abdij van Cluny. Toch blijkt dat vijf richtingen betrokken waren waarvan drie, Salins (Grelimbach), Chailluz en Cognelot, als doublure van de post van de Motte Giron. In feite, is deze post volledig verbouwd in 1924 voor de installatie van een krachtige vuurtoren wiens tests plaatsvonden op 27 april 1925 en de inhuldiging de overmorgen. Deze vuurtoren wordt gegeven als zijnde de eerste terrestriële vuurtoren voor vliegtuigen, het is de eerste van de wegwijzers die de luchtvaart zullen markeren, welke zich toen nog op zicht afspeelde. Hij is geplaatst op het kruispunt van de routes Parijs-Zwitserland, Parijs-Italië en Parijs-Middellandse Zee. Hij richtte op de horizon een lichtbundel zichtbaar vanaf een gegeven hoogte tot 400 km, hij "raakte" Rouen, Brussel, Antwerpen en Turijn. De bundel werd gecreëerd door acht lenzen van twee meter diameter die een lichtsterkte van een miljard kaarsen gaven. Vanaf het betonnen platform hem bekronend, is het uitzicht superieur. De vormen opgelegd aan de dekaarden van het reduit komen bijzonder goed naar voren en laten toe de plaats van de artilleriestukken, hun barbette en tot de uitsnijding in deze laatste voor de loop van het stuk te onderscheiden. Dit reduit, naast een curiositeit, is een echt klein juweeltje. Gelukkig, hoeft het geen beschadigingen te vrezen want het is opgenomen in de perimeter van de hondenkennel van de gemeentepolitie van Dijon (05/2002). Het is niet te bezoeken. Vaak gespeld "Affrique".
Fortress of Dijon, south-west of the city, 1878-1879. 600 m/alt. Named réduit Lambert. Seated 5 kilometres south-west of the fort de la Motte Giron, the Mont Afrique occupies a position that in case of conflict, it is better to hold than to leave to an enemy who, from here, would embrace with his views the entire fortress of Dijon. When he laid siege to Alesia, Caesar, wary of the versatility of his allied Aedui, left in his rear a legion that he would have recalled from Africa and named moreover "Africana". Excavations have delivered here coins contemporary with the occupation by Caesar and coming from Africa; this to explain the name of this Mount that was planned to be occupied with a troop of about 600 men. It is a redoubt, thus the ultimate point of resistance of a position comprising a core –the redoubt– and satellite positions. The latter, three in number, bear the name battery du Camp Romain, battery de Flavignerot and battery de Roche Chainiènes. Let us wager that, if Dijon had been maintained in the priority fortresses for the allocation of credits, we would have seen dug on this mount under-rock magazines, cave shelters and numerous infantry parapets. This redoubt consists of a rectangle of about 60 metres by 40 surrounded by a ditch with unrevetted escarp and counterscarp. A part of the ditch bottom of the escarp is made of flagstones. This redoubt is preceded, on the counterscarp, by a drum with crenellated walls. The denomination of drum is here subject to caution insofar as it is not attached to the escarp, but one cannot more qualify it as ravelin, a term implying an elevation of earth, which is not the case. Let us leave the specialists to decide the question and continue. The ditch is crossed on a small bridge that nothing authorizes us to qualify other than fixed. Indeed, no pilaster, no pit, shows a remnant of drawbridge, of whatever kind. A small courtyard succeeds the bridge and, before us, we have the true entrance, with pediment and chronograms 1878-1879. On either side of the capital passage, we have two dormitories. On the left, a postern gives onto a staircase descending to the defence organs of the gorge. In fact, the latter consists of a curtain about fifteen metres long that the musket fires of two casemates of barely 2.5 m by 2 m defend. These two casemates, in fact authentic curtain coffers, are connected by a wide gallery whose ceiling is none other than the courtyard of the redoubt. Taking the capital passage which houses the openings towards the cisterns, we arrive in a covered transverse passage. Facing us, a small powder magazine is established in the extension of the axis of the work. It possesses only one lamp embrasure and its floor is in an exceptional state of preservation. To the left and right, a miniature rampart street, with only one traverse behind each salient of the head front. In front of each of them is a small infantry bonnet whose central angle comprises a gallery wide of barely one metre by ten long. This gallery emerges to the exterior to arrive in a flanking sentry box. Devoid of roofing, they are so cramped, that as armament for the flanking, only pistol fire would have been possible. This device, with a gallery leading to a small open-air defence organ, will have been encountered elsewhere only at the battery of Sermenaz in Lyon. Thus, the head front benefited if not from the fires, at least from the looks of two sentry boxes, perched on the salients like magpie nests. Let us agree that this outdated and fragile system, at the first hit, would have been reduced to nothing. If one applies the same reasoning to the organ protecting the entrance from the counterscarp and the absence of any screen in front of the barracks, let us wager that the expected resistance of this redoubt could hardly have been substantial. At the summit of the redoubt, is an optical communications post, the only one of the fortress with that of the Motte Giron. It is made in hard material, of circular form, with here also a place in the basement; we can with certainty attribute to it only one embrasure, oriented a priori towards the abbey of Cluny. Yet it appears that five directions were concerned of which three, Salins (Grelimbach), Chailluz and Cognelot, as backup of the post of the Motte Giron. In fact, this post was completely remodeled in 1924 for the installation of a powerful lighthouse whose tests took place on April 27 1925 and the inauguration the day after tomorrow. This lighthouse is given as being the first terrestrial lighthouse for airplanes, it is the first of the indicator posts that will mark aerial navigation, which was then still carried out by sight. It is placed at the crossing of the routes Paris-Switzerland, Paris-Italy and Paris-Mediterranean. It aimed at the horizon a luminous beam visible from a given altitude up to 400 km, it "touched" Rouen, Brussels, Antwerp and Turin. The beam was created by eight lenses of two metres diameter that gave a luminous power of one billion candles. From the concrete platform crowning it, the view is superb. The forms imposed on the covering earths of the redoubt stand out particularly well and allow to discern the emplacement of the artillery pieces, their barbette and up to the notch in the latter for the piece's barrel. This redoubt, in addition to being a curiosity, is a real little jewel. Fortunately, it does not have to fear depredations because it is included in the perimeter of the kennel of the municipal police of Dijon (05/2002). It is not visitable. Often spelled "Affrique".
Pevnost Dijon, jihozápadně od města, 1878-1879. 600 m/n.v. Nazýván reduit Lambert. Usedlý 5 kilometrů jihozápadně od fortu de la Motte Giron, Mont Afrique zaujímá pozici, kterou v případě konfliktu je lépe držet než ponechat nepříteli, který by odtud objal svými pohledy celou pevnost Dijon. Když obléhal Alesii, Caesar, nedůvěřuje vrtkavosti svých spojenců Eduů, zanechal na svých zádech legii, kterou by byl povolal z Afriky a nazval mimo jiné "Africana". Výkopy zde vydaly mince současné s okupací Caesarem a pocházející z Afriky; to aby vysvětlily jméno této Hory, kterou se plánovalo obsadit oddílem asi 600 mužů. Jde o reduit, tedy poslední bod odporu postavení zahrnujícího jádro –reduit– a satelitní postavení. Tato poslední, tři počtem, nesou jména baterie du Camp Romain, baterie de Flavignerot a baterie de Roche Chainiènes. Vsadíme se, že kdyby Dijon byl zachován v prioritních pevnostech pro přidělování kreditů, viděli bychom na této hoře hloubit podskalní sklady, jeskynní úkryty a četné pěchotní parapety. Tento reduit sestává z obdélníku asi 60 metrů na 40 obklopeného příkopem s neobloženým eskarpem a kontreskarpem. Část dna příkopu eskarpu je tvořena kamennými deskami. Tento reduit je předcházen, na kontreskarpu, tamburem s cimbuřímovými zdmi. Označení tambur je zde předmětem opatrnosti, jelikož není připojen k eskarpu, ale nelze jej více kvalifikovat jako ravelin, termín implikující navýšení zeminy, což není případ. Nechme specialisty rozhodnout otázku a pokračujme. Příkop je překonán na malém mostě, který nám nic neopravňuje kvalifikovat jinak než pevný. Vskutku, žádný pilíř, žádná jáma, neukazuje pozůstatek padacího mostu, jakéhokoli druhu. Malý dvůr následuje most a, před námi, máme pravý vchod, s frontonem a chronogramy 1878-1879. Po obou stranách průchodu v hlavním směru máme dvě ložnice. Vlevo, poterna dává na schodiště sestupující k obranným orgánům hrdla. Ve skutečnosti, toto poslední se skládá z kurtiny dlouhé patnáct metrů, kterou palby mušket dvou kasemat sotva 2,5 m na 2 m brání. Tyto dvě kasematy, ve skutečnosti autentické kurtinové skříně, jsou spojeny širokou galerií, jejíž strop není ničím jiným než nádvořím reduitu. Použijeme-li průchodu v hlavním směru, který ukrývá otvory k cisteren, přijdeme do krytého příčného průchodu. Proti nám, je zřízen malý prachový sklad v prodloužení osy díla. Má jen jednu střílnu pro lampu a jeho podlaha je v mimořádném stavu zachování. Vlevo a vpravo, miniaturní hradbová ulice, s pouze jednou traversou za každým výběžkem čelního frontu. Před každou z nich se nachází malá pěchotní čepice, jejíž středový úhel obsahuje galerii širokou sotva metr na deset dlouhou. Tato galerie vyúsťuje ven, aby dorazila do flankující strážní budky. Ochuzeny o střechu, jsou tak stísněny, že jako výzbroj pro postřelování by byla možná pouze palba z pistole. Toto zařízení, s galerií vedoucí k malému obrannému orgánu pod širým nebem, bylo jinde setkáno pouze u baterie Sermenaz v Lyonu. Tak, čelní fronta požívala ne-li palby, přinejmenším pohledů dvou strážních budek, usazených na výběžcích jako stračí hnízda. Dohodněme se, že tento zastaralý a křehký systém, při prvním zásahu, by byl redukován na nic. Aplikujeme-li stejnou úvahu na orgán chránící vchod od kontreskarpu a nepřítomnost jakéhokoli štítu před kasárenstvím, vsaďme se, že očekávaný odpor tohoto reduitu neměl být valný. Na vrcholu reduitu se nachází stanoviště optické komunikace, jediné pevnosti s tím z Motte Giron. Je provedeno z tvrdého materiálu, kruhového tvaru, s zde také místem v suterénu; můžeme mu s jistotou připsat pouze jednu střílnu, orientovanou a priori k opatství Cluny. Přesto se zdá, že pět směrů bylo zahrnuto z nichž tři, Salins (Grelimbach), Chailluz a Cognelot, jako záloha stanoviště Motte Giron. Ve skutečnosti, toto stanoviště bylo zcela přestavěno roku 1924 pro instalaci mocného majáku, jehož zkoušky se konaly 27. dubna 1925 a inaugurace pozítří. Tento maják je uváděn jako první pozemní maják pro letadla, je to první z ukazatelských sloupů, které budou lemovat leteckou navigaci, jež se tehdy ještě prováděla dohledem. Je umístěn na křižovatce tras Paříž-Švýcarsko, Paříž-Itálie a Paříž-Středomoří. Namířil na horizont světelný paprsek viditelný z dané výšky až 400 km, "dotkl" se Rouenu, Bruselu, Antverp a Turína. Paprsek byl vytvořen osmi čočkami o průměru dva metry, které dávaly světelný výkon miliardy svíček. Z betonové platformy jej korunující je výhled skvostný. Tvary vnucené krycím zeminám reduitu vystupují zvláště dobře a umožňují rozeznat umístění dělostřeleckých děl, jejich barbetu a až zářez v této pro hlaveň děla. Tento reduit, kromě toho že je kuriozitou, je skutečným malým klenotem. Naštěstí se nemusí obávat poškození, neboť je zahrnut v perimetru psince městské policie Dijonu (05/2002). Není k návštěvě. Často psáno "Affrique".