Nous manquons singulièrement de données sur les périodes de construction ou plutôt d’aménagement des quelques dix batteries, trois postes et un ouvrage qui égrènent une ligne longue de dix kilomètres commençant peu au nord-ouest de Sospel pour se terminer cinq kilomètres au nord-est du Mont Agel. Si les Italiens décidaient de pénétrer en France et de menacer Nice, deux voies principales s’offraient à eux : la route littorale ou celle passant par Sospel, cette dernière venant du col de Tende était aussi reliée à celle de la haute vallée de la Bévéra. Pour parer à cette menace, on construisit, peu au sud-ouest de Sospel, le fort du Barbonnet, lequel fut terminé en 1887. Mais il était évident que ce dernier se trouvait isolé et dominé par les reliefs environnants, reliefs qu’il convenait de tenir. Il fallut vraisemblablement attendre la fin du XIXème siècle (l’ouvrage du Mont Ours et le poste de Siricocca furent achevés en 1898) pour que l’on aménage les hauteurs à l’ouest de la route Sospel – Menton (aujourd’hui D 2566). Trois batteries seront prévues au nord du col de Braus, dont la descente orientale lèche les pentes du mont Barbonnet (et dont le franchissement aurait permis aux Italiens d’aborder Nice par le nord) ; les sept autres batteries et les postes occupant les crêtes vers le sud-est jusqu’à la pointe Siricocca. Dans l’Entre-deux-guerres, cette ligne de crêtes fut occupée militairement et nombreux y sont encore les ouvrages main d’œuvre militaire (Entre-deux-guerres). Un petit ouvrage Commission d’Organisation des Régions Fortifiées (Commission d’Organisation des Régions Fortifiées) fut coulé sur le Pic de Garuche et les avant-postes furent reportés au plus près de la frontière, sur les crêtes à l’est de la D 2566 (avant-postes de la Pierre Pointue, etc.). La Commission d’Organisation des Régions Fortifiées renforcera cette ligne avec, en avant de Sospel, les ouvrages du Monte Grosso et de l’Agaisen, en modernisant le Barbonnet puis, vers le sud, avec l’ouvrage du Castillon et, au-delà de Siricocca, avec les ouvrages de Sainte-Agnés, de Roquebrune et du Cap Martin, ces derniers appuyés par le Mont Agel. Les coordonnées géographiques ci-dessus indiquent l'emplacement de l'ancienne forteresse de Sospel environs centrale dans les avancées nord-est de Nice.
Uns mangelt es auffallend an Daten über die Bauperioden oder eher die Ausbauzeiten der etwa zehn Batterien, drei Posten und eines Werks, die eine zehn Kilometer lange Linie aufreihen, die etwas nord-westlich von Sospel beginnt und fünf Kilometer nord-östlich des Mont Agel endet. Wenn die Italiener beschließen würden, in Frankreich einzudringen und Nizza zu bedrohen, stünden ihnen zwei Hauptwege offen: die Küstenstraße oder die durch Sospel, letztere kam vom Col de Tende und war auch mit der des oberen Bévéra-Tals verbunden. Um dieser Bedrohung zu begegnen, baute man, etwas süd-westlich von Sospel, das Fort Barbonnet, das 1887 fertiggestellt wurde. Aber es war offensichtlich, dass letzteres isoliert und von den umliegenden Geländeüberhöhungen dominiert war, Geländeüberhöhungen, die es zu halten galt. Wahrscheinlich musste man das Ende des 19. Jahrhunderts abwarten (das Werk Mont Ours und der Posten Siricocca wurden 1898 fertiggestellt), damit die Höhen westlich der Straße Sospel – Menton (heute D 2566) ausgebaut wurden. Drei Batterien werden nördlich des Col de Braus vorgesehen, dessen Ostabhang die Hänge des Mont Barbonnet streift (und dessen Überquerung es den Italienern erlaubt hätte, Nizza von Norden anzugehen); die sieben anderen Batterien und die Posten besetzen die Kämme nach Süd-Osten bis zur Pointe Siricocca. In der Zwischenkriegszeit wurde diese Kammlinie militärisch besetzt und zahlreich sind dort noch die Militärarbeitskraft-Werke (Zwischenkriegszeit). Ein kleines Kommission für die Organisation der Befestigten Regionen-Werk (Commission d’Organisation des Régions Fortifiées) wurde auf dem Pic de Garuche gegossen und die Vorposten wurden möglichst nahe der Grenze, auf den Kämmen östlich der D 2566, verlegt (Vorposten Pierre Pointue, usw.). Die Kommission für die Organisation der Befestigten Regionen wird diese Linie verstärken mit, vor Sospel, den Werken Monte Grosso und Agaisen, durch Modernisierung des Barbonnet dann, nach Süden, mit dem Werk Castillon und, jenseits von Siricocca, mit den Werken Sainte-Agnés, Roquebrune und Cap Martin, letztere unterstützt durch den Mont Agel. Die obigen geographischen Koordinaten geben den Standort der alten Festung Sospel an, etwa zentral in den nordöstlichen Avancées von Nizza.
We missen opvallend gegevens over de periodes van bouw of liever van inrichting van de ongeveer tien batterijen, drie posten en een werk die een tien kilometer lange lijn aaneenrijgen, beginnend iets ten noord-westen van Sospel om te eindigen vijf kilometer ten noord-oosten van de Mont Agel. Als de Italianen zouden beslissen Frankrijk binnen te dringen en Nice te bedreigen, stonden hen twee hoofdwegen ter beschikking: de kustweg of die via Sospel, laatstgenoemde kwam van de col de Tende en was ook verbonden met die van de hoge vallei van de Bévéra. Om deze dreiging het hoofd te bieden, bouwde men, iets ten zuid-westen van Sospel, het fort van de Barbonnet, dat in 1887 werd voltooid. Maar het was evident dat laatstgenoemde geïsoleerd en gedomineerd werd door de omringende reliëfs, reliëfs die het gepast was te houden. Waarschijnlijk moest men het einde van de 19de eeuw afwachten (het werk van de Mont Ours en de post van Siricocca werden in 1898 voltooid) opdat de hoogten ten westen van de weg Sospel – Menton (vandaag D 2566) zouden worden ingericht. Drie batterijen zullen worden voorzien ten noorden van de col de Braus, waarvan de oostelijke afdaling de hellingen van de mont Barbonnet likt (en waarvan het oversteken de Italianen zou hebben toegelaten Nice vanuit het noorden te benaderen); de zeven andere batterijen en de posten bezetten de kammen naar het zuid-oosten tot aan de pointe Siricocca. In het Interbellum werd deze kamlijn militair bezet en talrijk zijn er nog de militaire arbeidskracht-werken (Interbellum). Een klein Commissie voor de Organisatie van de Versterkte Regio's-werk (Commission d’Organisation des Régions Fortifiées) werd gegoten op de Pic de Garuche en de voorposten werden verplaatst naar het dichtst bij de grens, op de kammen ten oosten van de D 2566 (voorposten van de Pierre Pointue, enz.). De Commissie voor de Organisatie van de Versterkte Regio's zal deze lijn versterken met, voor Sospel, de werken van de Monte Grosso en de Agaisen, door de modernisering van de Barbonnet dan, naar het zuiden, met het werk van de Castillon en, voorbij Siricocca, met de werken van Sainte-Agnés, Roquebrune en Cap Martin, laatstgenoemden gesteund door de Mont Agel. De bovenstaande geografische coördinaten geven de ligging aan van de oude vesting van Sospel, ongeveer centraal in de noordoostelijke avancées van Nice.
We singularly lack data on the periods of construction or rather development of the some ten batteries, three posts and one work that string out along a ten-kilometer line starting a little north-west of Sospel to end five kilometers north-east of Mont Agel. If the Italians decided to penetrate France and threaten Nice, two main routes were available to them: the coastal road or the one passing through Sospel, the latter coming from the Col de Tende was also connected to that of the high Bévéra valley. To counter this threat, was built, a little south-west of Sospel, the fort of Barbonnet, which was completed in 1887. But it was evident that the latter was isolated and dominated by the surrounding reliefs, reliefs which it was appropriate to hold. It was probably necessary to wait for the end of the 19th century (the work of Mont Ours and the post of Siricocca were completed in 1898) for the heights west of the Sospel – Menton road (today D 2566) to be developed. Three batteries will be planned north of the Col de Braus, whose eastern descent licks the slopes of Mont Barbonnet (and whose crossing would have allowed the Italians to approach Nice from the north); the seven other batteries and the posts occupying the ridges towards the south-east up to Pointe Siricocca. In the Interwar period, this ridge line was militarily occupied and numerous are still the Military Labour Force works (Interwar period). A small Commission for the Organisation of Fortified Regions work (Commission d’Organisation des Régions Fortifiées) was cast on Pic de Garuche and the outposts were moved as close as possible to the border, on the ridges east of the D 2566 (outposts of Pierre Pointue, etc.). The Commission for the Organisation of Fortified Regions will reinforce this line with, in front of Sospel, the works of Monte Grosso and Agaisen, by modernizing the Barbonnet then, towards the south, with the work of Castillon and, beyond Siricocca, with the works of Sainte-Agnés, Roquebrune and Cap Martin, the latter supported by Mont Agel. The geographical coordinates above indicate the location of the old fortress of Sospel, roughly central in the north-eastern avancées of Nice.
Nápadně nám chybějí údaje o obdobích výstavby nebo spíše úprav zhruba deseti baterií, tří stanovišť a jednoho díla, které seřazují deset kilometrů dlouhou linii začínající nedaleko severozápadně od Sospelu a končící pět kilometrů severovýchodně od Mont Agel. Pokud by se Italové rozhodli proniknout do Francie a ohrozit Nice, byly by jim k dispozici dvě hlavní trasy: pobřežní silnice nebo ta procházející Sopelem, posledně jmenovaná přicházela z Col de Tende a byla také spojena s tou z horního údolí Bévéra. Aby se čelilo této hrozbě, byla postavena, nedaleko jihozápadně od Sospelu, pevnost Barbonnet, která byla dokončena v roce 1887. Ale bylo zřejmé, že tato byla izolována a ovládána okolním reliéfem, reliéfem, který bylo vhodné udržet. Pravděpodobně bylo nutné počkat až do konce 19. století (dílo na Mont Ours a stanoviště Siricocca byly dokončeny v roce 1898), aby byly upraveny výšiny západně od silnice Sospel – Menton (dnes D 2566). Tři baterie budou plánovány severně od Col de Braus, jehož východní sestup olizuje svahy Mont Barbonnet (a jehož překročení by umožnilo Italům přistoupit k Nice ze severu); ostatních sedm baterií a stanovišť obsazují hřebeny k jihovýchodu až k Pointe Siricocca. V meziválečném období byla tato hřebenová linie vojensky obsazena a četná jsou zde stále díla Vojenské pracovní síly (meziválečné období). Malé dílo Komise pro organizaci opevněných oblastí (Commission d’Organisation des Régions Fortifiées) bylo odlito na Pic de Garuche a přední stráže byly přemístěny co nejblíže k hranici, na hřebeny východně od D 2566 (přední stráže Pierre Pointue, atd.). Komise pro organizaci opevněných oblastí posílí tuto linii s, před Sopelem, díly Monte Grosso a Agaisen, modernizací Barbonnetu poté, k jihu, s dílem Castillon a, za Siricoccou, s díly Sainte-Agnés, Roquebrune a Cap Martin, posledně jmenovaná podporována Mont Agelem. Výše uvedené zeměpisné souřadnice udávají umístění staré pevnosti Sospel, zhruba centrální v severovýchodních avancées z Nice.
Cité dans : Zitiert in : Geciteerd in: Cited in: Citováno v: Dameyne (batterie de), Plan Constant (batterie du), Testa Sana (batterie de), Gargarette (batterie de la), Siricocca (poste de), Avellan (batterie de l'), Garuche (batterie du Pic de la), Foissa (poste de), Ventabren (batterie de), Mont Ours (ouvrage du), Tête de Loup (batterie de la), Barbonnet (fort du mont), Ségra (poste de), Tête de Lavina (batterie de la), Ségra (batterie de), Agel (forteresse du Mont)